ਅਫਸੋਸ! ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ,
ਕੀ ਆਖਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ?
ਸਾਰੇ ਭੱਦਰ ਪੁਰਸ਼ ਤੁਸੀਂ ਹੋ
ਕੀ ਐ ਮੇਰੇ ਪੱਲੇ ,
ਮੇਰੀ ਪਰਤੀਤ, ਮਨੌਤ ਮੇਰੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਸਨਮਾਨ-
ਤਿਲ੍ਹਕਣ ਉੱਤੇ ਫਿਸਲ ਰਹੇ ਨੇ
ਪੈਰ ਨਾ ਕਿੱਧਰੇ ਲੱਗੇ:
ਕਾਇਰ ਆਖੋ ਜਾਂ ਕਹੋ ਖੁਸ਼ਆਮਦੀ
ਕਹਿ ਲੋ ਜੋ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ,
ਇੱਕ ਇਲਜ਼ਾਮ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ
ਦੇਣਾਂ ਤੁਸੀਂ ਹੈ ਮੈਨੂੰ।-
ਓ ਸੀਜ਼ਰ! ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪਰੇਮੀ
ਇਸ ਵਿੱਚ ਝੂਠ ਨਾ ਰਾਈ
ਆਤਮਾ ਤੇਰੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੈ,
ਮੌਤੋਂ ਵੱਧ ਦੁੱਖ ਵੀ ਹੋਸੀ
ਲਾਸ਼ ਤੇਰੀ ਦੇ ਹਜ਼ੂਰ ਖਲੋਕੇ,
ਹੱਥ ਖੂਨੀ ਮੈਂ ਥੰਮ੍ਹੇ,
ਰਾਜ਼ੀਨਾਮਾ ਕਰੇ ਐਨਟਨੀ
ਤੇਰੇ ਕਾਤਲ਼ਾਂ ਨਾਲ, ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਓਹਨੂੰ ਕਾਈ।
ਜੇ ਕਿਤੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਏਨੀਆਂ ਅੱਖਾਂ,
ਜ਼ਖਮ ਜਿੰਨੇ ਨੇ ਤੇਰੇ
ਪਰਲ ਪਰਲ ਪਏ ਵਗਦੇ ਅੱਥਰੂ
ਲਹੂ ਤੇਰਾ ਜਿਉਂ ਵਗਿਆ ਜ਼ਖਮੀਂ,
ਰੋਈਂ ਜਾਂਦਾਂ ਕਦੇ ਨਾਂ ਡੱਕਦਾ,
ਭਾਵੇਂ ਸੰਧੀ ਕੀਤੀ ਨਾਲ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੇਰੇ-
ਖਿਮਾਂ ਦਾ ਜਾਚਕ ਮੈਂ ਜੂਲੀਅਸ!-
ਘਿਰਿਆ ਬੁਰਾ ਤੂੰ ਬੰਦਿਆ,
ਲਾਲ ਸੂਹਿਆ ਹੀਰਿਆ ਹਰਨਾ!
ਐਥੇ ਧੂਲ ਚਟਾਈ ਤੈਨੂੰ;
ਤੇ ਆਹ ਖੜੇ ਨੇ ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਰੀ
ਕਰ ਇਕਰਾਰ:
'ਬਰਾਬਰ ਵੰਡੀਏ ਕਤਲ ਤੇਰੇ ਦਾ ਲਾਹਾ';
ਭਾਹ ਮੌਤ ਦੀ ਮੁੱਖ ਤੇਰੇ ਦੀ
94