ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਛੇੜ ਪਰਾਈ ਨਾਰ ਨੂੰ, ਤਾ ਕੀ ਹੁਣ ਤੈਂ।
ਤੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਜੈਮਲਾ, ਖਾ ਮਰਾਂ ਕੁੱਝ ਮੈਂ।
ਮੇਹਣਾ ਲੈ ਕੇ ਵਤਨ ਨੂੰ, ਜਾਸਾਂ ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ।
ਚੰਗੇ ਪੁੱਤਰ ਧੋਵਣੇ, ਧੋਵਣ ਲੱਗੋਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ।
ਘਰ ਬਿਗਾਨੇ ਆਣ ਤੂੰ, ਘੋਲੀ ਕੀ ਕਰਤੂਤ |
ਨੱਕ ਵਢਾਇਓ ਜੈਮਲਾ, ਚੰਗਾ ਤੂੰ ਸਪੂਤ ।
ਏਥੇ ਭੀ ਹੁਣ ਹੋਵਣੀ, ਗੁਜ਼ਰ ਅਸਾਡੀ ਨਾਂ ।
ਤੇਰੇ ਹਥੋਂ ਜੈਮਲਾ ! ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਬਹਾਂ ?
ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਦੀਵਾਨ
ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਇਕ ਨਾਮ ਸੀ, ਜੈਮਲ ਦਾ ਦੀਵਾਨ ।
ਉਹ ਫਿਰ ਆ ਕੇ ਆਖਦਾ, ਸੁਣ ਮੇਰੇ ਸੁਲਤਾਨ ।
ਸਖ਼ਤੀ ਦੇ ਦਿਨ ਆਪਣੇ, ਕੱਟੋ ਨੀਵੇਂ ਹੋ ।
ਝਾਗੋ ਹੁਣ ਨਾਲ ਹੌਸਲੇ, ਪਈ ਸਿਰੇ ਤੇ ਜੋ ।
ਕਰੋ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਆਪਣਾ, ਹੋ ਕੇ ਪਰ-ਅਧੀਨ ।
ਨਾਰ ਪਰਾਈ ਦੁੱਖ ਹੈ, ਰਾਜਨ ਕਰੋ ਯਕੀਨ ।
ਖ਼ਾਤਰ ਇਕ ਦਰੋਪਤਾ, ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਹਾਲ |
ਖੱਪਰ ਭਰਿਆ ਖੂਨ ਥੀਂ, ਜ਼ਿਮੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲਾਲ ।
ਪਰ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਛੇੜ ਕੇ, ਪਏ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿਚ ਜਾਨ ।
ਰਾਵਣ ਜਹੇ ਦੇ ਢੰਡਿਆਂ, ਮਿਲਦੇ ਨਹੀਂ ਨਿਸ਼ਾਨ ।
ਇਨ੍ਹੀਂ ਕੰਮੀਂ ਕੰਵਰ ਜੀ, ਚੰਗਾ ਕਹੇ ਨਾ ਕੋ ।
ਮੰਦੀ ਕੰਮੀਂ ਅੰਤ ਨੂੰ, ਸਰਪਰ ਮੰਦਾ ਹੋ ।
ਜੈਮਲ ਦੀ ਰਾਣੀ
ਰਾਣੀ ਨੇ ਫਿਰ ਓਸਦੀ, ਸੁਣਿਆ ਜਾਂ ਇਹ ਹਾਲ ।
ਆਈ ਨਿਕਲ ਮਹੱਲ ਥੀਂ, ਓਵੇਂ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨਾਲ ।
ਜੈਮਲ ਦੇ ਝੱਟ ਆਣ ਕੇ, ਸਨਮੁੱਖ ਗਈ ਖਲੋ ।
ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਸਿਰ ਫੇਰ ਕੇ, ਇੰਜ ਗੱਲਾਂ ਇਕ ਦੋ ।
ਤੂੰ ਤੇ ਕੰਤਾ ! ਮਰਦ ਏਂਂ, ਮੈਂ ਇਕ ਤੇਰੀ ਨਾਰ ।
ਐਪਰ ਮੇਰੀ ਗਲ ਦੀ, ਕਰਨੀ ਤੁੱਧ ਵਿਚਾਰ ।
ਸ਼ਿਕਰੇ, ਇੱਲਾਂ, ਬਾਜ਼ ਤੇ, ਰਹਿਣ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਕਾਂ ।
ਚਿੜੀਆਂ ਭੀ ਪਰ ਆਲ੍ਹਣੇ, ਰੱਖਣ ਓਸੇ ਥਾਂ ।
{
