ਭਾਰਤ ਕਾ ਗੀਤ/ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ
ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ
ਗੀਤ ੮
ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਕੇ ਜਗਤਾਰੋਂ ਮੇਂ
ਕੁਲ ਅਸਚਰਜ ਚਮਤਕਾਰੋਂ ਮੇਂ।
ਵਲੀਓਂ ਨਬੀਓਂ ਅਵਤਾਰੋਂ ਮੇਂ,
ਭਾਰਤ ਵਰਸ਼ ਕੇ ਮਹਿਪਾਰੋਂ[1] ਮੇਂ।
ਸੁੰਦਰ ਜਗਮਗ ਉੱਜਲ ਉੱਤਮ,
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸ਼ਾਕ੍ਯ ਮੁਨੀ ਗੋਤਮ।
ਦੁਨੀਆਂ ਕੇ ਉੱਧਾਰ ਕੇ ਕਾਰਣ,
ਜਨਤਾ ਕੋ ਉਪਕਾਰ ਕੇ ਕਾਰਣ।
ਮੂੜ੍ਹ-ਮਤਾ ਅਗਿਆਨ ਹਟਾਨੇ,
ਸਭ ਮਿਥਿਆ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਮਿਟਾਨੇ।
ਦੂਰ ਅੰਧਰਾ ਕਰਨੇ ਖ਼ਾਤਿਰ
ਪ੍ਰਗਟ ਉਜਾਲਾ ਕਰਨੇ ਖ਼ਾਤਿਰ।
ਕਪਿਲ ਵਸਤੂ ਨੇਪਾਲ ਮੇਂ ਆ ਕਰ,
ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੁਧੋਧਨ ਕੇ ਘਰ।
ਆ ਪਹਿਨਾ ਇਨਸਾਨੀ ਚੋਲਾ,
ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਪਰ ਸਿੱਧਾਰਥ ਉਪਜਾ।
ਵਿਦਿਆ ਸ਼ਿਕਸ਼ਾ ਮੇਂ ਅਤੀ ਚਾਤੁਰ,
ਬੋਲ ਚਾਲ ਮੇਂ ਪੁਸ਼ਪ ਪਵਿੱਤਰ।
ਨੇਜ਼ਾ ਬਾਜ਼ੀ ਤੀਰੰਦਾਜ਼ੀ,
ਖੇਲ ਕੂਦ ਮੇਂ ਸ਼ਾਹ ਸਵਾਰੀ।
ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੋਂ ਕੇ ਸਭ ਕਰਤੱਬ,
ਚਤਰਾਈ ਸੇ ਸੀਖ ਲੀਏ ਸਭ।
ਫਿਰ ਉਠ ਰਾਜ ਸ੍ਵਯੰਬਰ ਧਾਏ,
ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਜੀਤ ਕੇ ਲਾਏ।
ਸੰਦਰ ਅਤੀ ਸੁਸ਼ੀਲ ਕੁਮਾਰੀ,
ਚਾਂਦ ਚਕੋਰੀ ਰਾਜ ਦੁਲਾਰੀ।
ਭੋਗੇ ਗ੍ਰਿਹਸਥ ਕੇ ਸੁਖ ਕੁਛ ਦਿਨ ਤੋ,
ਪਰ ਥਾ ਕੁਛ ਕਲਿਆਨ ਨ ਮਨ ਕੋ।
ਭਾਰਤ ਕਾ ਗੀਤ
ਵ੍ਰਿਤੀ ਉਚਾਟ ਰਹਾ ਕਰਤੀ ਥੀ,
ਦਿਲ ਮੇਂ ਚਾਹ ਨ ਰਾਜ ਪਾਟ ਕੀ।
ਰੈਨ ਦਿਵਸ ਸੋਚਾ ਕਰਤੇ ਥੇ,
ਦੁਖ ਸੰਸਾਰ ਸੇ ਜਾਏਂ ਕੈਸੇ।
ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੀ ਸਭ ਬੀਮਾਰੀ,
ਮੌਤ ਬੁੜ੍ਹਾਪਾ ਪੀੜਾ ਭਾਰੀ।
ਕਪਟ ਦੰਭ ਯਿਹ ਮੋਹ ਸੰਸਾਰੀ,
ਝੂਠ ਲੋਭ ਯਿਹ ਅਤਿਆਚਾਰੀ।
ਬੇਰਹਿਮੀ ਯਿਹ ਜ਼ਲਮ ਯਿਹ ਸਖ਼ਤੀ,
ਜਾਨਦਾਰ ਪਰ ਜਾਨਦਾਰ ਕੀ।
ਇਨ ਕੋ ਧਿਤਕਾਰਾ ਕੈਸੇ ਹੋ,
ਇਨ ਸੋ ਛੁਟਕਾਰਾ ਕੈਸੇ ਹੋ।
"ਅਹਿੰਸਾ ਪਰਮੋ ਧਰਮਾ" ਥੀ,
ਉਨ ਕੇ ਮਨ ਮੇਂ ਗੂੜ੍ਹ ਸਮਾਈ।
ਆਖ਼ਿਰ ਏਕ ਰਾਤ ਉਠ ਨਿਕਲੇ,
ਸਭ ਐਸ਼ਵਰ੍ਯ ਕੋ ਛੋੜ ਛਾੜ ਕੇ।
ਮਹਿਲ ਮਾੜੀਆਂ ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ,
ਰਾਜ ਪਾਟ ਸਭ ਛੋੜ ਕੇ ਦੌੜੋ।
ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੇ ਮੋਹ ਕੋ ਤਿਆਗਾ,
ਪਤਨੀ ਪੂਤ ਕੋ ਸੋਤੇ ਛੋੜਾ।
ਸਤ੍ਯ ਗਿਆਨ ਵਿਗਿਆਨ ਖੋਜਨੇ,
ਮੁਕਤੀ ਔਰ ਨਿਰਵਾਣ ਖੋਜਨੇ।
ਪਰਮ ਅਨੰਦ ਕੇ ਪਾਨੇ ਨਿਕਲੇ,
ਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਂਤ ਨਿਸ ਦਿਨ ਵੋਹ ਘੂਮੇ।
ਬਰਸੋਂ ਘੋਰ ਤਪੱਸਿਆ ਕੀਨੀ,
ਗੁਫ਼ੋਂ ਮੇਂ ਬੈਠ ਸਮਾਧੀ ਲੀਨੀ।
ਮੰਦਰ ਕੰਦਰ ਪੂਜਾ ਕੀਨੀ,
ਤੀਰਥ ਘੂਮ ਯਾਤਰਾ ਕੀਨੀ।
ਜਗਹ ਜਗਹ ਕੁਤਬੇ[2] ਖੁਦਵਾਏ,
ਦੂਰ ਦੂਰ ਸੇਵਕ ਭਿਜਵਾਏ।
ਉਪਦੇਸ਼ ਆਪ ਕੇ ਸੀਧੇ ਸਾਦੇ,
ਨਿਯਮ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਹਿਲ ਸਹਿਲ ਸੇ।
ਅਬ ਭੀ ਏਕ ਤਿਹਾਈ ਦੁਨੀਆ,
ਮੇਂ ਹੈ ਬੌਧ ਮਜ਼ਹਬ ਕਾ ਚਰਚਾ।
ਬਿਨ ਵਰਣਨ ਭਗਵਾਨ ਬੁੱਧ ਕੇ ਸੰਸਾਰੀ ਇਤਿਹਾਸ ਅਧੂਰੇ।