(੯੭)
ਮੇਂ ਬੁਢੀਆ ਨੇ ਪੁਕਾਰ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਕੱਲੇ ਦੁਕੱਲੇ ਪੰਥੀ ਪਰਦੇਸੀ ਕਾ ਰਾਹ ਬਾਟ ਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਰੱਖਯਕ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਾਤ ਮਨੁੱਖਯ ਢਾਲੇਂ ਤਲਵਾਰੇਂ ਲਗਾਏ ਦਾਹਨੇ ਬਾਏਂ ਸੇ ਨਿਕਲ ਆਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਸੇ ਮਿਲਾਪ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਏ ਵਹ ਸਾਤੋਂ ਚੋਰ ਉਸੀ ਦੁੜੇਲ ਬੁਢੀਆ ਕੇ ਬੇਟੇ ਥੇ ਉਸਨੇ ਵੁਹ ਜੜਾਊ ਅੰਗਠੀ ਦੇਖਕਰ ਉਨਸੇ ਜਤਾਯਾ ਕਿ ਸੋਨੇ ਕੀ ਚਿੜੀਆ ਜਾਤੀ ਹਈ ਇਸ ਸੇ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕੀ ਗਪਸ਼ਪ ਹਾਂਕਤੇ ਚਲੇ ਗਏ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਤੁਮਾਰੀ ਪਾਸੇ ਕਿਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਪਹੁਚਕਰ ਵਹਾਂ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਚਲੇ ਚਲੋ ਖਾਨੇ ਪੀਨੇ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ ਜਬ ਹਾਤਮ ਉਨਕੇ ਛਲ ਕੇ ਜਾਲ ਮੇਂ ਆਯਾ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੀਛੇ ਸੇ ਆ ਕਰਕੇ ਉਸਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਫਾਂਸੀ ਡਾਲ ਦੀ ਫਿਰ ਹਾਥ ਪੈਰ ਬਾਂਧ ਦੋ ਤੀਨ ਛੁਰੀ ਮਾਰ ਕਰ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਗਿਰਾ ਦੀਆ ਔਰ ਜੋ ਵਸਤੂ ਥੀ ਸੋ ਲੇ ਲੀ ਕੇਵਲ ਵਹੀ ਏਕ ਪਗੜੀ ਜਿਸਮੇਂ ਰੀਛ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਦੀਆ ਹੂਆ ਮੁਹਰਾ ਬਾਧਾਂ ਥਾ ਰਹਿ ਗਈ ਹਾਤਮ ਕਈ ਦਿਨ ਘਾਇਲ ਅਚੇਤ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਪੜਾ ਰਹਾ ਦੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਜਬ ਚੇਤ ਹੂਆ ਉਸ ਤੋ ਮੁਹਰੇ ਕੋ ਅਪਨੀ ਪਗੜੀ ਸੇ ਖੋਲ੍ਹ ਏਕ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਸੂਕੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਬੈਠ ਕਿਸੀ ਪੱਥਰ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਪਰ ਅਪਨੀ ਥੂਕ ਸੇ ਰਗੜ ਘਾਉ ਪਰ ਲਗਾਯਾ ਉਸੀ ਘੜੀ ਜ਼ਖ਼ਮ ਭਰ ਆਯਾ ਔਰ
