(੨੯)
ਸੰਪਤ ਸੇ ਪਰਿਪੂਰਨ ਕਰ ਦੇਤੀ ਹੈ ਔਰ ਅਪਨੀ ਮੀਠੀ ਬੋਲੀ ਸੇ ਸਭ ਕੋ ਅਪਨਾ ਸੇਵਕ ਬਨਾ ਲੇਤੀ ਹੈ ਸੱਚ ਤੋਂ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਐਸੀ ਨਾ ਸੁਨੀ ਨਾਂ ਦੇਖੀ ਔਰ ਉਸਕੇ ਨੌਕਰ ਭੀ ਐਸੇ ਹੈਂ ਕਿ ਦੀਨ ਦੁਖੀ ਕੋ ਰੁਪਈਏ ਮੁਹਰੋਂ ਸੇ ਨਿਹਾਲ ਕਰ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਉਦਾਰਤਾ ਔਰ ਦਯਾਵਾਨੀ ਮੇਂ ਸੁਰਯ ਚੰ ਸੇ ਅਧਿਕ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੈ ਹੋਤੇ ਹੋਤੇ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਖ਼ਵਾਰਿਜ ਮੇਂ ਪਹੁਚਾ ਵਹਾਂ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਸੋਨਾ ਔਰ ਰਾਜ ਧਨ ਸੰਪਦਾ ਬਹੁਤ ਥੀ ਉਸਕੇ ਏਕ ਬੇਟਾ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨਾਮ ਚੌਦਾਂ ਤਥਾ ਪੰਦਰਾਂ ਬਰਖ ਕਾ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਥਾ ਵੁਹ ਹੁਸਨਬਾਨੋਂ ਕੀ ਉਦਾਰਤਾ ਔਰ ਸੁੰਦ੍ਰਤਾ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਏਕ ਮੁਸੱਵਰ ਕੋ ਬੁਲਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਤਨੇ ਰੁਪੱਯੇ ਦੂੰਗਾ ਤੂ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੋ ਜਾਹ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੀ ਤਸਵੀਰ ਜੈਸੇ ਬਨੇ ਵੈਸੇ ਖੈਂਚ ਲਾ ਵਹਾਂ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਕਾ ਵਾਇਦਾ ਕਰ ਉਸ ਸੇ ਵਿਦਾ ਹੁਆ ਔਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਕਈ ਨੌਕਰ ਇਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਥੇ ਕਿ ਬਿਦੇਸੀ ਕੋ ਅਪਨੇ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਤੇ ਔਰ ਅੱਛੇ ਅੱਛੇ ਆਨੇ ਖਿਲਾਤੇ ਜਬ ਵੁਹ ਵਹਾਂ ਸੇ ਜਾਯਾ ਚਾਹਤਾ ਤਬ ਉਸਕੋ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਪਾਸ ਲੈ ਆਤੇ ਵੁਹ ਉਸ ਕਾ ਹਾਲ ਪੂਛ ਕਰਕੇ ਉਸਕੋ ਯਥਾ ਯੋਗਯ ਦਰਬ ਦੇ ਬਿਦਾ ਕਰਤੀ ਥੀ ਵੈਸੇ ਹੀ ਲੋਗ ਉਸਕੋ ਭੀ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਲੈ ਗਏ ਤਬ ਉਸਨੇ ਪਰਦਾ ਡਾਲ ਕੇ ਉਸਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੁਲਾਯਾ ਔਰ ਪੂਛਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮੇਰੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪ
