(੨੭)
ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਹੈ ਜੋ ਉਸਕਾ ਘਰ ਖੋਦਾ ਜਾਇ ਤੋ ਨਿਕਲੇ ਔਰ ਲੌਡੀ ਕਾ ਝੂਠ ਸਭ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੜੇ ਚਾਬ ਸੇ ਉਂਗ ਲੀਆ ਕਾਟਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਹੁਕਮ ਦੀਆ ਕਿ ਇਸਕਾ ਘਰ ਖੋਦਾ ਜਾਇ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾਹਾ ਜਬ ਉਸਕਾ ਘਰ ਖੋਦਾ ਗਿਆ ਤਬ ਬਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕਾ ਸਭ ਮਾਲ ਨਿਕਲਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਵੁਹ ਸਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੀ ਨਜ਼ਰ ਕੀਆ ਔਰ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਿਥੀਨਾਥ ਲੌਡੀ ਕੋ ਇਸ ਬਾਤ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਆਪ ਕੇ ਚਰਨ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਸੰਪਦਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਮੁਝੇ ਦੀ ਹੈ ਉਸੇ ਆਪਕੋ ਦਿਖਾਊਂ ਔਰ ਅਪਨਾ ਹਾਲ ਕਹੂੰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸਕਾ ਕਹਿਨਾ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕੀਆ ਵੁਹ ਵਿਦਾ ਹੋਕਰ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਈ ਔਰ ਸਭ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਰਚਕੇ ਮਹਿਲ ਕੋ ਭੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹੋਂ ਕੇ ਯੋਗਯ ਸਵਾਰਾ ਜਬ ਦੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲੇ ਜਬ ਸਮੀਪ ਪਹੁਚੇ ਤਬ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਸਿਪਾਹ ਸਹਿਤ ਆਗੇ ਲੇਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਬੜੇ ਚਮਤਕਾਰ ਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਈ ਔਰ ਚਰਣ ਚੂਮ ਕਰ ਬੜੇ ਚਮਤਕਾਰ ਸੇ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਲੇ ਗਈ ਔਰ ਅਤਿ ਉੱਤਮ ਰਾਜਯ ਆਸਨ ਪਰ ਬੈਠਾਲਾ ਔਰ ਦੂਸਰਾ ਜੜਾਊ ਮੋਰ ਔਰ ਧਨ ਰਤਨ ਕੇ ਕਈ ਥਾਲ ਆਗੇ ਰੱਖੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁਏ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਸਾਤੋਂ ਕੂਏਂ ਧਨ ਰਤਨ ਸੇ ਪਰਿਪੂਰਨ ਦਿਖਾਏ ਔਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਸੋ ਸੇਵਕੋਂ ਕੋ
