(੨੫੭)
ਕਿ ਵੁਹ ਬਯਾਧੀ ਮਾਰੀ ਗਈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕੇ ਦਾਂਤ ਔਰ ਦੁੰਬ ਅਰ ਕਾਨ ਤਰਕਸ਼ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਦਿਖਾ ਦੀਏ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਧੰਨਯ ਧੰਨਯ ਕਹਾ ਫਿਰ ਸਭ ਹੋਰ ਲੋਗੇਂ ਕੋ ਲਿਖ ਭੇਜਾ ਕਿ ਵੁਹ ਬਿਆਧਿ ਮਾਰੀ ਗਈ ਤੁਮ ਬੇਧੜਕ ਆਕਰ ਅਪਨੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਬਸੋ ਔਰ ਆਨੰਦ ਸੇ ਰਹੋ ਫਿਰ ਕੁਛ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਿਦਾ ਮਾਂਗੀ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਐਸਾ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਰਦੋ ਕਿ ਜੋ ਮੁਝਕੋ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਰਸਤਾ ਬਤਲਾ ਦੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲੇਕਿ ਯਿਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅਬ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕਿਰਪਾਸੇ ਬਸ ਪਵੇਗਾ ਸੋ ਇਸਕੋ ਅਪਨਾ ਹੀ ਸਮਝ ਕੇ ਜੋ ਯਿਹ ਯਹਾਂ ਕਾ ਰਹਿਨਾ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰੋ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਤੁਮਾਰੀ ਸੇਵਾ ਕੇ ਲੀਏ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜਬ ਤਕ ਮੈਂ ਦੁਖੀ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਕਾਮੋਂ ਸੇ ਛੁਟਕਾਰਾ ਨਹੀਂ ਪਾਤਾ ਤਬਤਕ ਸੰਸਾਰ ਕਾ ਸੁਖ ਮਹਾਂ ਪਾਤਿਕ ਸਮਝਤਾ ਹੂੰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਏਹ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਉਸਕੇ ਸਾਹਿਸ ਔਰ ਬੀਰਤਾ ਪਰ ਧੰਨ ਧੰਨ ਕੀਆ ਔਰ ਇਕ ਮਨੁੱਖਯ ਸਾਥ ਦੇ ਕਰ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਵੁਹ ਮਨੁੱਖਯ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਯਿਹ ਰਾਸਤਾ ਬਹੁਤ ਸੀਧਾ ਹੈ ਅਬ ਇਸ ਸੜਕ ਮੇਂ ਬੇਧੜਕ ਚਲਾ ਜਾਹ ਹਾਤਮ ਉਸਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਉਧਰ ਚਲਾ ਕੁਛ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਏਕ ਬਸਤੇ ਹੂਏ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗ ਉਸਕੋ ਹਾਕਿਮ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਏ ਉਸਨੇ ਉਠਕੇ ਉਸਕਾ ਅਵਿਸਵਾਸ ਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ
