(੧੪੭)
ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਇਸਕੀ ਭੈਣ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੂੰ ਜੋ ਯਿਹ ਅਪਣੀ ਭੈਣ ਕਾ ਵਿਵਾਹ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰੇਗਾ ਤੋ ਮੈਂ ਭੀ ਮਾਨੂੰਗਾ ਨਿਉਲੇ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਜੀਤੇ ਹੈਂ ਵੁਹ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤੇ ਮੈਂ ਬਿਵਸ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਮੁਝੇ ਚਲ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਸਮਝਾ ਬੁਝਾ ਕਰ ਪਰਸੰਨ ਕਰੂੰਗਾ ਨਿਦਾਨ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਔਰ ਹਾਤਮ ਇਹ ਤੀਨੋਂ ਚਲੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾਕਰ ਕੇ ਨਿਉਲੇ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਘਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਵਹਾਂ ਕੇ ਲੋਕ ਤੁਝੇ ਪਕੜ ਕਰ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਜਾਵੇਂਗੇ ਵਹਾਂ ਜੈਸੀ ਬਨੇ ਵੈਸੀ ਕੀਜੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਤਬ ਜਿੰਨ ਉਸਕੋ ਪਕੜ ਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਲਾਏ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਾ ਨਾਮ ਹਯੂੰਜ ਥਾ ਉਸ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਰੇ ਮਨੁਖਯ ਤੂੰ ਹਮਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇੰ ਕਿਉਂ ਆਯਾ ਹੈ ਮੁਝੇ ਬਤਲਾ ਦੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਤੇਰੇ ਭਲੇ ਕੇ ਲੀਏ ਆਯਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਨੁਖਯ ਹੋਕਰ ਜਿੰਨ ਕਾ ਭਲਾ ਕਿਉਂਕਰ ਕਰੇਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਬੇਟੇ ਕੇ ਜੀਨੇ ਸੇ ਤ੍ਰਿਪਤ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੈ ਜੋ ਐਸਾ ਭੂਲ ਰਹਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਹਤਾ ਹੈ ਮੈਨੇ ਅਪਨੇ ਜੀਨੇ ਮੇਂ ਯਹੀ ਬੇਟਾ ਪਾਯਾ ਹੈ ਮੈਂ ਤੋ ਉਸਕੋ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਸੇ ਭੀ ਅਧਿਕ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਮਝਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਉਸਕਾ ਜੀਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋ ਮੇਰਾ ਕਹਿਨਾ ਮਾਨ ਨਹੀਂ ਤੋ ਵੁਹ ਆਜ ਕਲ ਮੇਂ ਮਾਰਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਅਰੇ ਸੱਚੇ ਮਿੱਤ੍ਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਤੁਝ ਪਰ
