________________
ਤ ਜੌਹਰ ਖਾਲਸਾ (੧੮੯) S ERVERSESSESE ਨੂੰ ਤਹ ਪਾਈ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਗੁਰੂ ਦੀਆਂ ਦੋਹੀਂ ਹੱਥੀਂ ਲੱਡੂ ਸਾਡੇ ਆ ਭਾਈ ॥ 1 ਮਾਰੋ ਤੋਗ ਦੀ ਮਾਰ ਅ ਖਾਲਸਾ ਜੀ ਦਿਹੋ ਵੈਰੀਆਂ ਖਾਕ ਰੁਲਾ ਭਾਈ ਲਵੋ ਪੈਰ ਜਮਾ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਮਾਰ ਗਿਲਜੇ ਇਹੋ ਭਜਾ ਭਾਈ ਹੈ। ਸਿੰਘ ਨੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦੇ fਪਿਛੇ ਘੋਰ ਜੰਗ ਕਰਨਾ ਹੈ ਘੜੋ ਛੇੜ ਸਰਦਾਰ ਜਾਂ ਹੋਏ ਅਗੇ ਸਿੰਘ ਮੁੰਹੋਂ ਅਕਾਲ ਗੁਜਾਂਵਦੇ ਨੇ ਇਕ ਦਮ ਪੈਰਾਂ ਉਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਤੇਗਾਂ ਰੋਹ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ਦੇ ਵਧੇ ਆਉਂਦੇ ਗਿਲਜੇ ਜ਼ੋਰ ਦਈ ਇਕ ਦਮ ਠਲਾ ਸਿੰਘ ਪਾਂਵਦੇ ਨੇ ਤੋਂ ਸਧਾਇਘ ਦਯਾਲਸਿੰਘ ਬਾਲਸਿੰਘ ਜੀ ਵੱਲ ਵੈਰੀਆਂ ਕਦਮ ਵਧਾਂਵਦੇ ਨੇ ਦੇ ਤੇਗਾਂ ਮਾਰੀਆਂ ਵਧ ਬਸੰਤਸਿੰਘ ਨੇ ਤੇ ਗੁਰਬਖਸ਼ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੈਰੀ ਢਾਂਵਦੇ ਨੇ ਓਧਰ ਸਰ ਬੁਲੰਦ ਜਹਾਨ ਖਾਂ ਭੀ ਘੋੜੇ ਛੇੜ ਦੋਵੇਂ ਅਗੇ ਆਂਵਦੇ ਨੇ ਦੇ ਨਾਹਰੇ ਮਾਰਦੇ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਦੋ ਤਾਹਨੇ ਚੰਗੇ ਢੰਗ ਦੇ ਉਤੇ ਲੜਾਂਵਦੇ ਨੇ ਨੂੰ ਏਧਰ ਸਿੰਘ ਭੀ ਰੋਹ ਦੇ ਵਿਚ ਮਤੇ ਬੁਰੀ ਮਾਰ ਤਲਵਾਰ ਮਹਾਂਵਦੇ ਨੇ ਦੋ ਹੱਲਾ ਖਾਲਸੇ ਨੇ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਅੱਲਾ ਵੈਰੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਂਦੇ ਨੇ ਮਾਰੋ ਫੜੋ ਦੀ ਆਣ ਪੁਕਾਰ ਪੈ ਗਈ ਹਥੋ ਹੱਥ ਹੋ ਜ਼ੋਰ ਅਜ਼ਮਾਂਵਦੇ ਨੇ ਦੇ ਬਗੇ ਆਣ ਕੇ ਮੌਤ ਦੀ ਮਾਰ ਮੱਚੀ ਸੱਥਰ ਪੈ ਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਨੂੰ ਪਏ ਮਰਦੇ ਜ਼ਖਮੀ ਤੜਪ ਰਹੇ ਦਲੀ ਮਲੀ ਹੋ ਜਿੰਦਾਂ ਗਵਾਂਵਦੇ ਨੇ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਬਾਬੇ ਗੁਰਬਖਸ਼ਸਿੰਘ ਵਾਢ ਪਾਈ ਨਿਹਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਧੂੜਭੁਮਾਂਵਦੇ ਨੇ ਮੁੱਦਾ ਗੰਲ ਕਾਹਦੀ ਜੰਗ ਹੋਯਾ ਭਾਰਾ ਉਤੇ ਲੋਥ ਦੇ ਲੋਬ ਚੜ੍ਹਾਂਵਦੇ ਨੇ ਦੇ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਦੇ ਘਾਣ ਲੱਥ ਗਏ ਅਤੇ ਖੜੇ ਨਾ ਪੈਰ ਹਟਾਂਵਦੇ ਨੇ ਘੋਰ ਜੰਗ ਹੋਇਆ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਿੰਘ ਬਹੁਤ ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪਾਂਵਦੇ ਨੇ ਵਾਕ ਕਵੀ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਰਹੀ ਸਾਰ ਦੀ ਮਾਰ ਮੱਚੀ ਜ਼ੋਰ ਹੱਦੋਂ ਪਰੇ ਸਿੰਘਾਂ ਲਾਯਾ ਸੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਜਿਲਦਿਆਂ ਭੀ ਕੀਤੀ ਮੂਲ ਨਾਹੀਂ ਜੋਸ਼ ਵਧ ਮੈਦਾਨ ਦਿਖਾਯਾ ਸੀ ਗਿਲਜੇ ਵੱਲ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਅਗਾਂ ਵਧਦੇ ਵਹਿਮ ਉਨਾਂ ਦੇ ਚਿਤ ਸਮਾਯਾ ਸੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਧਾਮ ਬਰਬਾਦ ਉਹ ਕਰਨ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਿੰਘਾਂ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਨਾਲ ਬਚਾਯਾ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਚਾਉ ਵੈਰੀਆਂ ਦਾ ਮਾਰ ਲਾਹਯਾ ਸੀ ਡੱਕ ਤਖਤ ਅਕਾਲ ਤੋਂ ਪਰੇ ਰਖੇ ਸਿਰ ਤਲੀ ਧਰ ਜੰਗ ਮਚਾਯਾ ਸੀ ਹੋ ਗਏ ਸਰਦਾਰ ਸ਼ਹੀਦ ਬਹੁਤੇ ਮਾਰੇ ਗਿਲਜਿਆਂ ਤਾਈਂ ਖਪਾਯਾ ਸੀ । Hy ੩, ੩,
