ਪੰਨਾ:Alochana Magazine May 1958.pdf/57

ਉਤੇ ‘ਜਨਤਾ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਸਾਹਿਬ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੰਗਤ ਰਾਇ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੇ ਆਗੂ, ਬਲਰਾਜ ਨੂੰ ਭੜਕਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਹੜਤਾਲ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਵਾ ਦੇਵੇ | ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇਕ ਹੋਰ ਮਜ਼ਦੂਰ ਆਗੂ ਭੂਪਿੰਦਰ ਹੈ । ਇਹ ਸੇਠ ਮੰਗਤ ਰਾਮ ਦੀ ਧੀ, ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ, ਦਾ ਵਿਊਟਰ ਰਹਿ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾਂਦਾ ਰਹਿਆ ਹੈ ਤੇ ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਸੇਠ ਨਾਲ ਸੁਲਾਹ ਰਖਣ ਦਾ ਹਾਮੀ ਹੈ, ਪਰ ਐਡੀਟਰ ਸਾਹਿਬ ਇਸ ਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਦੇ । ਇਹ ਹੜਤਾਲ :ੜਨ ਲਈ ਪਿਕਟਾਂ ਪਾਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਲਾਂਦੇ । ਫ਼ਸਾਦ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਉਤੇ ਗੋਲੀ ਚਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਤੀਜੇ ਅੰਕ ਵਿਚ ਸੇਠ ਮੰਗਤ ਰਾਮ ਪਾਸ ਅੰਡੀਟਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੁੰਚੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਭੂਪਿੰਦਰ ਤੇ ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਬਲਰਾਜ ਪਿਸਤੌਲ ਤਾਣ ਕੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸੇਠ ਸਾਹਿਬ ਉਤੇ ਵਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ | ਪਰ ਗੋਲੀ ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਲਗਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਢਹਿ ਢੇਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਤੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਬਲਰਾਜ ਭੁਪਿੰਦਰ ਪਾਸੋਂ ਮਾਫੀ ਮੰਗਦਾ ਹੈ । ਹੁਣ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਨਾ ਤਾਂ ਹੜਤਾਲ, ਆਦਿ, ਸਮਸਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਯਥਾਰਥਕ ਸੂਝ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਸਿਧਾਂਤਕ ਗਿਆਨ । ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਕਚਘਰੜ ਗੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਲਿਖਾਰੀ ਆਪ ਸਮਝੋ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦਾ ਚਾਟੜਾ ਬਣਿਆ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਰਚਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਥੋਧਨ ਕੀਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ : | ਮਾਫ਼ ਕਰਨਾ, fਪਿਤਾ ਜੀ, ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਏਨਾ ਪਬਰ ਨਹੀਂ, ਜਿੰਨਾ ਤੁਹਾਡਾ । ਤੁਹਾਡੇ ਈ ਨਹੀਂ ਸਾਰੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਇਹੋ ਦਸ਼ਾ ਏ । ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਪੱਥਰ ਦਾ ਬਣਿਆ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਗਰੀਬਾਂ ਮਜ਼ਲੂਮਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਪੁਕਾਰ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਮੋਮ ਕਰ ਸੂਟਦੀਆਂ, ਭੁਖ, ਨੰਗ ਨਾਲ ਵਿਲੂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਬਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਰਸ-ਯੋਗ ਸੂਰਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਅਮਨ ਚੈਨ ਲੁਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਤੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੂਕ ਕੂਕ ਕੇ ਆਖ ਦੇ, “ਓਇ ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦਿਓ ! ਆਓ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾਵਾਂ। ਇਹ ਕਾਰਖਾਨੇ, ਇਹ ਅਡੰਬਰ, ਸਭ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਂਝੇ ਨੇ। ਆਓ, ਖੂਬ ਮਿਹਨਤ ਕਰੋ, ਤੇ ਖੂਬ ਖਾਓ । ਫਿਰ ਨਾਟਕਕਾਰ ਆਪ ਹੀ ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਤੋਂ ਅਖਵਾਂਦਾ ਹੈ : “ਪਰ ਨਹੀਂ, ਏਥੇ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਤੇ ਹੋ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ । ਤਾਂ ਫਿਰ ਕੀ ਇਸ ਸਮਸਿਆ ਦਾ ਹਲ ਰੂਪ ਕੁਮਾਰੀ ਤੇ ਭੂਪਿੰਦਰ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ ? ਤੇ ਭੁਪਿੰਦਰ .ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਪਾਸ ਆਪਣੇ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਦੇ ਵਿਰੁਧ ਹੜਤਾਲ ਤੇ ਹਟ ਜਾਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਕੇ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹਲ ਕਰ