(੫੬)
ਪਿੜ ਮੱਲਿਆ ਇਸ਼ਕ ਸਲੇਟੀਆਂ ਦੇ ਤੰਬੂ ਵਿੱਚ ਮਦਾਨ ਦੇ ਖੜਾ ਲਾਈ
ਉਤੇ ਮਹਿਲ ਦੇ ਮਾੜੀਆਂ ਘੱਤ ਰਿਹਾ ਬਾਹਰ ਝੌਂਪੜੀ ਰਾਂਝਣੇ ਆਣ ਲਾਈ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਬਖਤਾਵਰ ਘਰ ਇਹੋ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਰੰਝੇਟਿਆ ਜਾ ਕਾਈ
ਆਸ਼ਕਾਂ ਦਾ ਹਾਲ
ਹਾਲ ਵੇਖ ਤੂੰ ਆਸ਼ਕਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਰੱਬ ਨਬੀ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਚਿਤਾਰਿਆ ਈ
ਆਦਮ ਹਵਾ ਬਹਿੱਸ਼ਤ ਥੀਂ ਕੱਢ ਬਾਹਰ ਵੱਡਾ ਕਹਿਰ ਤੇ ਖੂਨ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਈ
ਕੁਲ ਜ਼ਿਕਰੀਏ ਲਈ ਪਨਾਹ ਹੇਜ਼ਮ ਆਰੀ ਨਾਲ ਓਹ ਚੀਰਕੇ ਫਾੜਿਆ ਈ
ਇਸਮਾਈਲ ਨੂੰ ਬਾਪ ਨੇ ਜ਼ਿਬਾਹ ਕੀਤਾ ਚਿਖ੍ਹਾ ਚਾ ਖਲੀਲ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹਿਆ ਈ
ਸੁਲੇਮਾਨ ਤੇ ਪਲਕ ਵਿਚ ਕਹਿਰ ਹੋਯਾ ਸੱਟ ਤਖਤ ਤੋਂ ਚਾ ਉਜਾੜਿਆ ਈ
ਮਾਰੇ ਹਸਨ ਹੁਸੈਨ ਯਜ਼ੀਦੀਆਂ ਨੇ ਅਗੇ ਰੱਬ ਦੇ ਹਾਲ ਪੁਕਾਰਿਆ ਈ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾਰਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਹਾਲ ਦੱਸਾਂ ਮਿਰਜਾ ਘੱਤ ਕੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾੜਿਆ ਈ
ਚੰਦਰ ਬਦਨ ਮਾਹਯਾਰ ਫਰਿਆਦ ਸ਼ੀਰੀਂ ਜਦੋਂ ਮੋਏ ਤਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਈ
ਕਾਮਰੂਪ ਤੇ ਦੁਸਰੀ ਕਾਮਲੱਤਾ ਕੌਰਾਂ ਜਾਮ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਨਿਤਾਰਿਆ ਈ
ਰੋਡਾ ਵੱਢ ਕੇ ਡਕਰੇ ਨਦੀ ਪਾਯਾ ਸੂਲੀ ਚ ਮਨਸੂਰ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹਿਆ ਈ
ਸੱਸੀ ਅਤੇ ਪੁਨੂੰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਗਰਕ ਹੋਏ ਮਾਰੂ ਥਲ ਨੇ ਕਹਿਰ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਈ
ਲੇਲੀ ਮਜਨੂੰ ਦੇ ਤਨ ਵਿਚ ਦੱਭ ਸੂਈ ਕਾਰੂੰ ਹੇਠ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿਘਾਰਿਆ ਈ
ਸੰਮਸ਼ ਢੋਲ ਝੁੱਲਕੇ ਭਾੜ ਮਾਛੀਆਂ ਦੇ ਬਾਂਦੀਸਣੇ ਮਿਸਰੀ ਪਕੜ ਮਾਰਿਆ ਈ
ਸੋਹਣੀ ਡੁਬ ਮੋਈ ਮਹੀਂਵਾਲ ਪਿਛੇ ਯੂਸਫ ਖੂਹ ਦੇ ਵਿਚ ਉਤਾਰਿਆ ਈ
ਹਜ਼ਰਤ ਸ਼ੇਖ ਸੁਨਿਆਨ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਪਿਛੇ ਗੰਦੇ ਸਾਂਹਸੀਆਂ ਦਾ ਸੂਰ ਚਾਰਿਆ ਈ
ਇਸ਼ਕ ਬਾਈ ਅਮੀਰ ਦਾ ਖੂਬ ਹੋਯਾ ਦੋਹਾਂ ਖਲਿਆਂ ਈ ਦੱਮ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਈ
ਫ਼ਕਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਮਲਕ ਹਜ਼ੂਰ ਜਾਸਣ ਰੰਗ ਰੰਗ ਦੇ ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਿਆ ਈ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਕੀਮਾ ਮਲਕੀ ਵਖਤ ਡਿੱਠਾ ਧੁਪੇ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਚਾ ਖਲਾਰਿਆ ਈ
ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ
ਰਾਂਝੇ ਮਿਠੀ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਗਾਮ ਦਿਤਾ ਹੀਰੇ ਕੋਈ ਤਦਬੀਰ ਬਣਾਈਏ ਨੀ
ਤੇਰੀ ਮਾਓਂ ਤੇ ਬਾਪ ਦਿਲਗੀਰ ਹੁੰਦੇ ਕਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਾਤ ਛਪਾਈਏ ਨੀ
ਮਿਠੀ ਨਾਇਣ ਨੂੰ ਸੱਦਕੇ ਗੱਲ ਕੀਜੇ ਜੇ ਤੂੰ ਕਹੇਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਆਈਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵੜਾਂ ਨਾਹੀਂ ਮੈਥੋਂ ਹੀਰ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਪੁਚਾਈਏ ਨੀ
ਸਦ ਮਿਠੀ ਨੂੰ ਇਹ ਸਲਾਹ ਕੀਜੇ ਸਾਡਾ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਭੇਦ ਛੁਪਾਈਏ ਨੀ
