ਪੰਨਾ:ਹਾਏ ਕੁਰਸੀ.pdf/106

ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਬੈਡ ਤੇ ਉਪਰ ਲਾਲ ਵਰਦੀਆਂ, ਡਾਹਡਾ ਠਾਠ ਬਝਾ, ਮੁਲਖ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ | ਸਰਦਾਰ ਮਹੰਤਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬੜੀ ਪਰਸੰਸਾ ਹੋਈ ।
ਬਰਾਤ ਆ ਗਈ ! ਲੋਕ ਬਰਾਤ ਨੂੰ, ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਤੇ ਲਾੜੇ ਦੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਟੁਟ ਪਏ । ਸਰਦਾਰ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਕੋਠੀ ਦਾ ਕੋਨਾ ਕੋਨਾ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਅਟਿਆ ਪਿਆ ਸੀ, ਕੀ ਕੋਠ, ਕੀ ਛਜੋ, ਕੀ ਬਨੇਰੋ ! ਪਰ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ । ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਗਿਆਨ ਨੇ ਕੇਵਲ ਨੂੰ ਕੋਠੇ ਉਤੇ ਬੈਠੀ ਜਨਤਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾਂ ਲਭਿਆ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਰੋਂਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਸਮਝਾਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ | ਪਰ ਉਹ ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਸੂਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬੋਲੀ, ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਆਖਦੇ ਹੋ ?'
'ਹਾਂ, ਕੇਵਲ, ਇਹ ਦਿਨ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਰੀ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ।'
'ਪਰ ਮੈਂ ਵਹਿਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਸ ਪੈ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਕਿਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ।'
'ਵਹਿਮ ਛਡ ਦੇ | ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾ ਕੇ ਉਹਦਾ ਜੀਵਨ ਬਦਲ ਸਕਦੀ ਏ ।'
'ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਜੀ, ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਤਸੱਲੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਦਿਉ |' ਤੁਸਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਿਚ ਪਾਇਆਂ ਮਿਠਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।'
'ਪਰ ਹੁਣ ਰੋਣ ਦਾ ਕੀ ਲਾਭ | ਜਾਹ ਜਾ ਕੇ ਬਰਾਤ ਵੇਖ |’
‘ਕੀ ਵਿਭਚਾਰੀ ਔਰਤਾਂ ਤੇ ਮਰਦ ਵੇਖਾਂ, ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚ ਕਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਰਲਣਾ ਹੈ ।'
ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਹਸ ਪਿਆ, 'ਤੁਸੀਂ ਹਸੇ ਹੋ, ਕਿ ਮੈਂ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਆਖਦੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਬੁਰੀ ਕੁੜੀ ਕਰ ਕੇ ਸਦਦੇ ਨੇ; ਪਰ, ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਮੈਂ ਬੁਰੀ ਨਹੀਂ । ਮੈਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਹੈ, ਮੈਂ ਨਿਡਰ ਤੇ ਖੁਲੇ ਸੁਭਾ ਦੀ ਹਾਂ | ਬੁਰੀ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਂਦੀ ਹਾਂ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਸਾਲ ਡੂੜ ਦੀ ਟਿਊਸ਼ਨ ਵਿਚ ਵੇਖ ਹੀ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ |'
'ਦੁਨੀਆ ਕਿੰਨਾਂ ਗਲਤ ਸਮਝਦੀ ਹੈ ਦੂਜੇ ਨੂੰ !' ਪੋਫੈਸਰ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ |