ਗਨੇਸ਼ੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਦਿਲੀ ਰਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਹਵਾ ਲਗ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਲੈ ਆਇਆ। ਪਤਾ ਜੂ ਪਹਿਲੇ ਮੈਂ ਘਆ ਖੋਤਦਾ ਸਾਂ। ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਦੁਖਾਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਦਸਵੀਂ ਪੜ੍ਹਾਈ, ਮੈਂ ਜਾਂ ਊਹੋ ਹੀ ਬੁਝ ਸਕਦੇ ਆਂ। ਅਸੀਂ ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਕਪਾਹ ਦੇ ਵੇਲਣਿਆਂ ਤੇ ਕਟੀਆਂ ਛੇ ਛੇ ਆਨੇ ਰਾਤ ਦੇ ਲੈ।
'ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ, ਅਜ ਬੇਸ਼ਕ ਮੈਂ ਬੜਾ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦਾ ਆਂ। ਪਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਰਾਤ ਕਟਨ ਦੀ ਦਿਲੀ ਵਿਚ ਅਕਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਾਈ ਜੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਭੇਜਿਆ। ਉਹ ਭੇਜ ਸਕਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਸਾਂ ਅਪਨੀ ਗੁਜ਼ਰ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪੇਕੀਂ ਜਾਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ?
‘ਤੂੰ ਇਕ ਅਮੀਰ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਬੇਟੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਕ ਕਲੀਗਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੇਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ, ਓਦੋਂ ਭੀ ਕੁਝ ਨਹੀਉਂ ਸਾਂ। ਤੂੰ ਬੀ. ਏ. ਤੇ ਮੈਂ ਸਾਂ ਦਸ ਪਾਸ। ਫਿਰ ਭੀ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦਿਤਾ ਗਿਆ।
'ਬੜੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਲੜਕੀਆਂ ਸਾਰੇ ਦਿੰਦੇ ਆਏ ਹਨ ਪਰ ਬੜਿਆਂ ਦੀ ਲੜਕੀ ਮੁੱਛ ਵਾਲਾ ਅਕਲੋਊਆ ਮਰਦਾ ਈ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਜਿਸ ਅੜਕਿਆਂ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਗਨੇਸ਼ੀ ਦਾ ਜਾਦੂ ਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਿਚਾਰਾ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਬਾਰੀਆਂ ਵਲ ਤਕਨ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਰਖਦਾ ਸਾਂ। ਪਰ ਆਫਰੀਨ ਉਸ ਦੇ ਜਿਸ ਏਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਬਠਾ ਦਿਤਾ ਤੁਹਾਡਾ, ਜੁਆਈ ਬਣਾ ਕੇ।
ਹੁਣ ਤੂੰ ਦਸ ਮੈਂ ਕੋਈ ਪਿਓ ਦਾ ਪੁਤਰ ਹਾਂ? ਜਿਸ
- ੬੨ -
