(ਚੁੱਪੀ)
ਬਾਬਾ ਚੁਪਚਾਪ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਤੁਰ ਪਿਆ।
(ਮੱਟ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਛੋਟੇ ਘੜੇ 'ਚੋਂ ਮੱਟ 'ਚ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ
ਹੋਏ ਆਨੰਦ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਮੁਖਾਤਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
"ਵਗਦੀਆਂ...ਉਡਦੀਆਂ...ਹੱਦਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਮਰਦਾਨਿਆ! ਆਪਣੇ ਵਗਣ
ਨੂੰ ਵੇਖ ਮੀਤਾ!"
(ਮਰਦਾਨਾ ਪਾਣੀ ਦੀ ਧਾਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਫੇਰ ਘੜਾ ਖਾਲੀ ਕਰ ਕੇ
ਖਲ੍ਹਾ 'ਚ ਕੁਝ ਲੱਭਦਾ ਹੈ। ਆਨੰਦ ਰਬਾਬ ਨੂੰ ਵਜਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼
ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਰਦਾਨਾ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੇ
ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ।)
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁਣ... ਹਰ ਗੱਲ ਵਿਛੋੜੇ 'ਚ ਈ ਕਿਉਂ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ,"
ਰੁਕ ਨਾ ਮਰਦਾਨਿਆ, ਬੀਜ ਨੀ ਝਾਕ ਸਕਦਾ...ਅੰਦਰ...ਬੰਦਾ ਝਾਕ
ਸਕਦੈ ...ਉਸ ਕੋਲ ਅਵਸਰ ਹੈ, ਫਲ ਹੋਣਾ ਏ ਤਾਂ ਬੀਜ ਨੂੰ ਫੁੱਟਣਾ
ਪੈਣਾ। ਰੁਕ ਨਾ ... ਸੁਰਤ ਦੀ ਦਹਲੀਜ਼ ਟੱਪ ਤੇ...! ਦੁਆਰ 'ਤੇ
ਕੋਈ ਬੈਠਣ ਥੋੜੀ ਆਉਂਦੇ!
(ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।)
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਫੁੱਟ ਪਿਆ! (ਤੜਪਦਾ ਹੈ) ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਵਿਛੜਨਾ! ਜੇ
ਗਿਆਨ ਦਾ ਮਤਲਬ ਵਿਛੋੜਾ ਏ ਤਾਂ ਰਹਿਣ ਦੇ! ਮੈਂਨੂੰ ਤਲਵੰਡੀ ਦਾ
ਡੂਮ ਈ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਬਾ। ਤੂੰ ਰੱਖ ਆਪਣਾ ਗਿਆਨ!
(ਫੁੱਟ-ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜੱਫਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਅਚਾਨਕ ਬਦਲਦਾ ਹੈ।)
ਕੋਰਸ: ਬਾਬਾ ਗਰਜਿਆ। ਜਿਉਂ ਅੰਬਰ ਗਰਜਦੈ "ਸੁਹਾਗੇ ਦੇ ਰੱਸੇ ਖੋਲ
ਮਰਦਾਨਿਆ! ਆਸਮਾਨ ਨੂੰ ਦੇਖ...ਅੰਦਰ ਏ ਕੇ ਬਾਹਰ!'
(ਕੰਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।)
(ਚੁੱਪੀ)
(ਆਨੰਦ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਹਿਲਦਾ ਹੈ।)
ਆਨੰਦ: ਗੁਰੂ ਵੀ ਪਤਾ ਨੀ ਕੇਹੀ ਬੁਝਾਰਤ ਏ ਮਰਦਾਨਿਆ! ਜੋ ਦਿੰਦਾ ਏ,
100
