________________
(੫੫) ਚੰਦੀਏ ! ਜਦ ਤੋਂ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਓਸ (ਪਵਨ) ਨੇ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ ਭੀ ਨ ਵੇਖਿਆ। ਗੱਲ ਬਤ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਰਹੀ ! ਹਨ ਰ ਹ ਵਿੱਚ ਪਰਤ ਕੇ ਤੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਇਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਘੜੀ ਨਹੀਂ ! ਦੋ ਘੜੀ ਨਹੀਂ ! ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਏਥੇ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਮਿਲਿਆਂ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ ? ਭਲਾ ਕੋਈ ਭੀ ਸਿਆਨਾਂ ਤੇਰੀ ਏਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ? ਕਿ ਪਵਨ ਨੇ ਏਹ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ, ਟੰਨੇ ਤੂੰ ਤਾਂ ਡਾਢੀ ਛਿਨਾਰ ਹੈਂ ! ਇਹ ਗੱਲ ਕਦਿਆਂ ਤੇ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀ ਅੰਦੀ ॥ ਮੁੰਦਰੀ ਵਖਾਕੇ ਬੇਗੁਨਾਹ ਬਨਨੀ ਹੈ, ਪਤਿਬਤਾ ਹੋਨ ਦਾ ਹੋਸਲਾਂ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਜਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਦੁਰ ਜ ਤੇਰੀ ਸਭ ਭਲਮ ਨਸੀ ਜ਼ਾਹਰ ਹੋਗਈ ਹੈ ! ਤੇਰੇ ਜੇਹੀ ਚਬਰੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੌਤ ਭੀ ਨਹੀਂ ਅਉਂਦੀ ॥ | ਪਾਠਕ ਗੁਣ ! ਰਾਨੀ ਦੇ ਇਡੇ ਕਰੜੇ ਸ਼ਬਦ ਤੀਰ ਦੇ ਸਮਾਨ ਨਿਕਲ ਨਿਕਲ ਕੇ ਪਤਿਤਾ ਅੰਜਨਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਜੇਹੜੀ ਬਿਚਾਰੀ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਪਾਕੇ ਬੈਠੀ ਹੈ ਚੀਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਅੱਗੇ ਅੰਨੇਰਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕੰਨ ਜਿਨਾਂ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਹੇ ਕੰਡੇ ਬਚਨ ਨਹੀਂ ਸੁਨੇ ਸਨ ਸੁਨਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੜ ਸੜਕ ਅਰ ਰੋ ਰੋਕੇ ਲੇਖ ਲਿਖਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਹ ਰਹੀ ਹੈ ਹਏ ! :ਨ ਕੀ ਕਰਾਂ ! ਕਿਧਰ ਜਾਵਾਂ ! ਹਨ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ? ॥ ਜਦ ਰ ਨੀ ਏਹ ਕਹਿਕੇ ਚੁਪ ਹੋਗਈ ਤਾਂ ਅੰਜਨਾਂ ਦੇਵੀ ਨੇ ਨਜ਼ਰ ਚੁਰਾਕੇ ਏਧਓਧਤ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਅਪਨੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਬਸੰਤ ਮਾਲਾ ਨੂੰ ਪਯਾ, ਆਹਾ ! ਇਸਲੇ ਸਿਸਦਾ ਪਤਿਤਾ ਧਰਮ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਲੱਜਾ ਇਬਨੂੰ ਕਹ ਰਹੀ ਹੈ ਬਸ ਹੁਨ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਰ ਮੁੰਹ ਵਖਾਨਾ ਦੇ ਨਹੀਂ' ਲੋਕ ਕੀ ਆਖਣਗੇ, ਓਹੋ ! ਇਸ ਧਿਆਨ ਦੇ ਉਠਦਿਆਂਈਂ ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਲਈ ਸ਼ਰੀਰ ਦੇਆਂ ਸਾ: ਆਂ ਸਮਰਥਾਂ ਨੇ ਅਪਨਾ ੨ ਕੰਮ ਛਡ ਦਿਤਾ ਅਰ ਇਹ ਮੁਰਦਾ ਜੇਹੀ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਤਾਂ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਝੋਲੀ ॥ | ਅੰਜਨਾਂ-ਮਾਤਾ ਜੀ ਮੈਂ ਬੇਕਸੂਰ ਹਾਂ ਸ਼ਾਮੀ ਜੀ ਦੇ ਆਉਨੇ Original with: Language Department Punjab Digitized by: Panjab Digital Library
