________________
( ੧੪੪ ) , ਇਸਦ ਦਾਓ ਪਛਾਨਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਹ ਨ ਹੋਗਏ, ਜਦ ਕਦੀ ਕੌਈ ਬ੬' ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਲੜੀ ਕਰਨ ਆਯਾ ਭੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਓਹਦੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਭੰਡ ਪੱਟ ਵੇਖਕੇ ਹੀ ਹੋਸ਼ ਹੈ ਦਾਸ ਉਡ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਲੇਰੀ ਕਰ ਦਸ ਪੰਜਾ ਲੈ ਭੀ ਲਿਆ ਤਾਂ ਓਹ ਐਸਾ ਨੀ ਦਖਿਆ ਕਿ ਮਾਰੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਦੇ ਸਾਮਨੇ ਹੋਨ ਦਾ ਨਾਓ' ਹੀ ਨ ਲਿਆ, ਸਾਹੀਪੁਨਾ | ਓਹੋ ! ਇਸ ਵਿੱਚ ਭੀ ਤਾਂ ਹਦ ਕਰ ਦਿਖਾਈ ਜੋ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਸਦੇ ਉਸਤਾਦ ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਖਾਨ ਲਈ ਰਖੇ ਗਏ ਮਨ ਇਸਦੀ ਗਜ ਦੀ. ਮਾਰ, ਤੀਰਾਂ ਦਾ ਚਲਾਨਾ ਕੁਲਵਾਰ ਦੇ ਹੱਥ · ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਪੰਜੇ ਉੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਵਿੱਚ ਖਾਂਦੇ ਨ, ਦੁਸ਼ਮਨ ਦੀ ਫੌਜ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦੇਣ ਲਈ ਅਜਹੀਆਂ ੨ ਤਜਵੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਮੋਚਾਂ ਸੋਚਦੇ ਸਨ ਕਿ ਡੇ ੨ ਪੁਰਾਨੇ ਬੁਢੇ ਸੈਨਾਪਤੀ ਭੀ ਇਸਦੀ ਅਕਲ ਤੇ ਦਨਾਈ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਚਕਿਤ ਹੋ ਜ ਦੇ ਮਨ ॥ ਮੁਲ ਕੀ ਗਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਸਾਡੇ ਜਰਨੈਲ ਦੇ ਨਾਲ ਦਾ ਕੋਈ 8 ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸ ਬਹਾਦਰ ਸੂਰਮੇ ਦੀ ਬ ਬਤ ਕੋ ਲੰਮਾ ਚੌੜ। ਲਿਖਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿਉਕਿ ਭਾਰ ਵਰ ਬ ਦਾ ਬੱਚਾ ਬੱਚਾ ਇਨਾਂ ਦੀ ਜਵਾਂਨ ਮਰਦੀ ਤੇ ਬਹਾਦਰੀ ਨੂੰ ਜ ਨ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਰ ਮਾਇਨ ਦੇ ਕੇ ਵੀਰਾਂ ਨੇ ਭੀ ਇਸ ਵਿਥ ਨੂੰ ਦਿਲ ਖੋਲਕੇ ਅਜਿਹਾ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਿਆਨਿਆਂ ਦਾ ਕਿਹਾ ਣ ਆ ਅੱਖਾਨ ਯਾਦ ਆਰਿਆ ਹੈ ਕਿ “ਹਥ' ਕੰਗਨ ਨੂੰ ਆ ਸੀ ਕੀ ) ਇਸਦਾ ਦੂਜਾ ਹਿੱਸਾ ਪਤੇ ॥ ਝੀਵ ਅਧਯਾਯ ॥ ਮੈਂ ਕੋਈ ਥੋੜਦਿਲਾਤੇਕਮਿਮਤ ਨਹੀ? ਦਿਨ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪੈਹਰ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੈ ਪਰਛਾਂਵੇ ਵਲ Original with: Language Depark Digitized by: Panjab ,
