________________
੮੪ ਤੇ ,ਤੁਲਸੀਦਾਸਜੀ ਲਿਖਦੇਹਨ ਸੂਲ ਕੁਲਸ ਆਸ਼ੇ ਅੰਗਦਾਰੇ ਤੇਰਤੇਨਰ ਸੁਮਨਸਰ ਮਾਰੇ। ਏਹਜਾਰੂਪੀਹਬ ਜਿਸ ਧਨਾਢਦੇ ਸਿਰਤਕ ਆਈ ਉਸਨੂੰ ਨਿਰਧਨਤਾ ਰੂਪੀਰਸਾਤਲਕਰਕਕੀਤਾ।ਜੇਸਾਧਸਾਧੂਜਗਦੇ ਚਰਨਾਂਤੀਕ ਏਹਹਬਆ! ਏ, ਉਸਦੀਤਿਆਬਾਧਨਾਡੇਪਾ ਛਿਕੇ ਤੇਰਖ ਕੇ ਅਤੇ ਨੀਚ ਬਦਾਦਿਤਾ। ਹੁਣ ਬੀਹਬਤਾਉਹੋਹਨ,ਪਰ ਅਫਸੋਸ ਇਸਸ਼ਰਾਬਖਾਨਾਖਰਾਬਨੇਹੀਮਾਲੂਮ ਓਹ ਸੁਨਸ਼ਕਤੀਤੇਸਰ ਕਿਹੜੇ ਅਨੇਖੂਹ ਨਿੱਘਡੀਹੈ,ਕਿਤੇ ਹਬਹਾਦਿਆਹੀਣੈਸਡਬਲੇ ਦੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਬੀਬਾਹਬਾਤੇ ਕਪਏ। ਇਹਨੇਤਾਨਕ ਤੇਚਕ ਢਿਆ। ਦੂਜੇਨੂੰ ਓਹ ਧੜਾਧਾੜਨਮੁੱਕੇ ਏਕੇ-ਵਿਚਾਰੀਐਂਜਰੀਦਾਹੇਠਲਾਬਾਹਹੇਤੇਉਪਲਾਉਪਚ ਰਹ ਗਿਆ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਹਾਇਬੀਸੀਹੇਠੀ ਹੀਹੀ ਖਚਾਖਿਚੀਵੇਚ ਧੜਬ ਕਰਕੇ ਡਿਗੀ-ਡੇਗਦੀਹੀਇਕ ਨੌਲਤਮਾਰੀਦੂਜੇਨੂੰਗੁੱਤਲਪੇਟਕੇਗ - ਲਘਤਿਆ। ਹੁਣ ਦੋਵੇਂ ਸ਼ੱਬੀਮਨਭਾਉਂਦੀਆਂ ਕਸਰਾਂ ਕਢਦਲਰੇ ਜਾਂਦੇਖਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਕੋਈਇਕ ਅਧੂ ਸਾਹਹੀਬਾਕੀ ਹੈ,ਤਾਕੀਬੂਹੇ ਖੁੱਲੇਛਡਉਦੋੜੇ ਰਸਤੇਵਿਚਪੁਲਸਦੇਹੇ ਚਗਏ,ਝਹਵਾਲਾਤਸਪੁਰਦੁਇ ਹਰਦਿਨਚਕੇਜਰੀਵਾਰਸਾਹੋਸ਼ ਕੀਤੀਊਨੀਆਂ ਕੋਈਪਤਾਨਹੀ।ਪੁਲਸ ਨੂੰ ਖਬਰ ਹੋਈ ਮੁ ਹy - 4 Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
