ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/68

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੬੭)

ਕੀ ਹਵੇਲੀ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠ ਗਿਯਾ ਮੇਰੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਜੋ ਕਿਸੀ ਓਰ ਗਈ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਚੰਦ੍ਮੁਖੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੇਖ ਪੜੀ ਨੂੰ ਉਸੇ ਦੇਖ ਮੈਂ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਮੈਨੇ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕੌਣ ਹੈ ਔਰ ਯਿਹ ਕਿਸ ਕੀ ਹਵੇਲੀ ਹੈ ਉਨ੍ਹੋੰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਹਾਰਸ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਮਹਿਲ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਬਡਾ ਧਨਵਾਨ ਹੈ ਫਿਰ ਉਨਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਬਿਵਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਨਹੀਂ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਕਾ ਬਿਵਾਹ ਕਰਨੇ ਮੇ ਉਸਕੇ ਬਾਪ ਕਾ ਵਸ ਨਾਹੀਂ ਚਲਤਾ ਕਿ ਇਸ ਲੜਕੀ ਕਾ ਵਿਵਾਹ ਉਸੀ ਕੇ ਅਧੀਨ ਹੈ ਉਸਕੀ ਤੀਨ ਬਾਤੇਂ ਹੈਂ ਜੋ ਉਨਕੋ ਪੂਰਾ ਕਰੇਗਾ ਉਸੀ ਕੇ ਸਾਥ ਵੁਹ ਆਪਣਾ ਵਿਵਾਹ ਕਰੇਗੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਣਤੇ ਹੀ ਮੈਂ ਉਸਕੀ ਡੇਉਡੀ ਪਰ ਗਿਆ ਫਿਰ ਦਵਾਰਪਾਲ ਨੇ ਸਮਾਚਾਰ ਉਸਕੋ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਉਸਨੇ ਮੁਝੇ ਬੁਲਵਾ ਲੀਆ ਔਰ ਏਕ ਅੱਛੇ ਬਿਛੌਨੇ ਪਰ ਬੈਠਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਲਾ ਭੇਜਾ ਕਿ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਬਚਨ ਪਰ ਦ੍ਰਿੜ ਰਹੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹੂੰ ਮੈਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤਨ ਮਨ ਸੇ ਅੰਗੀਕਾਰ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਪੁਰੀ ਕਰੇਗਾ ਤੋ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹੀ ਹੋਕਰ ਰਹੂੰਗੀ ਔਰ ਜੋ ਯਿਹ ਭੇਦ ਖੋਲ੍ਹੇਗਾ ਤੋ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਅਪਨਾ ਨਹੀਂ ਜਾਨੂੰਗੀ ਮੈਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਮਾਨਾ ਔਰ ਬਚਨ ਦੀਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਬਾਤ ਜਿਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਪਾਸ ਏਕ ਗਢਾ ਹੈ ਵਹਾਂ ਆਜਤਕ ਕੋਈ ਨਹੀ ਗਿਆ ਔਰ ਨਹੀਂ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਅੰਤ