ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/55

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੫੪)

ਕਪੜੇ ਸੁਕਾਨੇ ਲਗਾ ਜਬ ਵੁਹ ਸੁਕ ਗਏ ਤਬ ਵੁਹ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲਾ ਥੋੜੀ ਹੀ ਦੂਰ ਗਿਆ ਤੋ ਏਕ ਤਲਾਵ ਦੇਖ ਪੜਾ ਯਿਹ ਸਹਿਸਾ ਦੌੜ ਕਰ ਉਸਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਕਪੜੇ ਧੋਣੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਮਛਲੀ ਪਾਨੀ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਉਸਕਾ ਨੀਚੇ ਕਾ ਧੜ ਮਛਲੀ ਕਾ ਔਰ ਸਿਰ ਸੇ ਨਾਫ਼ ਤਕ ਮਨੁੱਖਯ ਕਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕਾਂ ਅਦਭੁਤ ਆਕਾਰ ਦੇਖਕਰ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਰਚਨਾ ਕੋ ਸਰਾਹਨੇ ਲਗਾ ਟਕਟਕੀ ਬਾਂਧ ਦੇਖ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਵੁਹ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਉਸਕੋ ਤਲਾਵ ਮੇ ਲੇ ਗਈ ਔਰ ਅਪਨੇ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਏਕ ਸੁਥਰੇ ਬਛੌਨੇ ਪਰ ਬਿਠਾਲਾ ਫਿਰ ਆਪ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਬਨ ਔਰ ਨਖਸਿਖ ਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਥ ਸੰਗਤ ਕਰਨੇ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਨਾ ਮਾਨਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਏਕ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਅਪਨਾ ਘਰ ਬਿਗਾੜ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆਨ ਪਹੁੰਚਾ ਹੂੰ ਤੂੰ ਬੀਚ ਮੇਂ ਠੱਗੀ ਕਰਕੇ ਚਾਹਤੀ ਹੈ ਕਿ ਮੁਝ ਕੋ ਫੋੜ ਰੱਖੇਂ ਯਿਹ ਮੁਝ ਸੇ ਕਬ ਹੋਗਾ ਜਹਾਂ ਸੇ ਮੁਝੇ ਲਾਈ ਹੈਂ ਵਹਾਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇ ਤੋ ਮੈਂ ਕੁਛ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਸਾਥ ਰਹਿ ਕਰਕੇ ਤੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਾ ਕਰੂੰਗਾ ਉਸਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਮਾਨ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਜਹਾਂ ਸੇ ਤੁਝੇ ਲਾਈ ਹੂੰ ਵਹਾਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚਾਦੂੰਗੀ ਹਾਤਮ ਪਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਰੁਚਿ ਪੂਰਬਕ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸ ਕਰ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤਬ ਉਸ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂੰ ਭੀ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਪੂਰੀ ਕਰ ਉਸਨੇ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਪਾਨੀ ਮੇਂ ਗ਼ੋਤਾ