(੫੧)
ਕਰਤਾ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਮੇਵੇ ਖਾਤਾ ਨਿਦਾਨ ਯਹਾਂਤਕ ਮੇਵੇ ਖਾਏ ਕਿ ਜੀ ਘਬਰਾ ਉਠਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਏਕ ਦਿਨ ਅਪਨੇ ਸੁਸਰ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮੈਂ ਮੇਵੇ ਖਾਤਾ ਖਾਤਾ ਘਬਰਾਇ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਜੋ ਕੁਛ ਅੰਨ ਮਿਲੇ ਤੇ ਜੀ ਅਭਰੇ ਔਰ ਮਨ ਲਾਗੇ ਉਸਨੇ ਉਸੀ ਸਮਯ ਅਪਨੇ ਰੀਛੋਂ ਸੇ ਬੁਲਵਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਭ ਭਾਂਤ ਕੇ ਅੰਨ ਔਰ ਘੀ ਔਰ ਚੀਨੀ ਆਦਿ ਔਰ ਬਾਸਨ ਗਾਵੋਂ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਸੇ ਲੇ ਆਓ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰੀਛ ਦੌੜੇ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਸੇ ਬਾਸਨ ਔਰ ਮਨੁੱਖੋਂ ਕੇ ਭੋਜਨ ਜੋ ਯੋਗਯ ਤੇ ਸਭ ਉੱਤਮ ਵਸਤੁ ਲੇ ਆਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਪਕਵਾਏ ਔਰ ਅਪਨੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੇ ਸਾਥ ਬੈਠਕਰ ਖਾਏ ਜਬ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਖਾਤੇ ਔਰ ਆਨੰਦ ਕਰਤੇ ਤੀਨ ਮਹੀਨੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਤਬ ਉਸਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਅਤਅੰਤ ਪਿਆਰ ਸਮਯ ਅਪਨੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਾਂਨੀ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਏਕ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਨਿਕਲਾ ਥਾ ਤੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਤੇਰਾ ਬਿਵਾਹ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਰਦੀਆ ਜੋ ਤੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਪੂਰਬਕ ਕੁਛ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਸੇ ਮੁਝਕੋ ਵਿਦਾ ਦਿਲਵਾਦੇ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਬਡੀ ਦਯਾ ਕਰੇ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸ ਕਾਮ ਸੇ ਛੁਟੀ ਪਾਉਂਗਾ ਔਰ ਜੀਤਾ ਰਹੂੰਗਾ ਤੋ ਫਿਰ ਤੁਝਸੇ ਆਇ ਮਿਲੂੰਗਾ ਵੁਹ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਗਈ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਬਾਬਾ ਜਾਨ ਵੁਹ ਐਸੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਜੋਤੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਮੇਂ ਪ੍ਰਸੰਨ
