(੪੧)
ਅਪਨੀ ਜਗਹ ਪਰ ਤੜਫਤੇ ਦੇਖਾ ਤਬ ਗੀਦੜੀ ਨੇ ਉਸ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮਨੁੱਖ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈ ਅਬ ਇਸ ਜਗਹ ਕੋ ਛੋੜ ਦੇਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿਉਂਕਿ ਮਨੁੱਖ ਔਰ ਪਸ਼ੂ ਕਾ ਕੈਸੇ ਨਿਰਬਾਹ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ ਗੀਦੜ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਹ ਸਰੂਪਵਾਨ ਪੁਰਖ ਹਾਤਮ ਹੈ ਪਰ ਦਸ਼ਤਹਵੈਦਹ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਲੇਨੇ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਅਬ ਚੂਤੜ ਕੀ ਪੀੜ ਕੇ ਮਾਰੇ ਇਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਗਿਰ ਪੜਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੂਨੇ ਕਿਉਂਕਰ ਜਾਨਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਬੂਢੇ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਸੁਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਥਿਤ ਵਾਰ ਕੋ ਹਾਤਮ ਯਹਾਂ ਆਵੇਗਾ ਔਰ ਇਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਕਲੇਸ਼ ਸਹੇਗਾ ਸੋ ਵੁਹ ਥਿਤ ਵਾਰ ਆਜ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸਚ ਕਹੁ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਯਿਹ ਯਮਨ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੈ ਬੜਾ ਦਾਤਾ ਹੈ ਆਜ ਏਕ ਬੱਚੇ ਵਾਲੀ ਹਰਨੀ ਬਨ ਮੇਂ ਚਰਤੀ ਫ਼ਿਰਤੀ ਥੀ ਏਕ ਭੇੜੀਆ ਉਸ ਪਰ ਲਪਕਾ ਉਸ ਭੇੜੀਏ ਸੇ ਉਹ ਹਰਨੀ ਛੁਡਾਈ ਔਰ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਮਨੁੱਖੋਂ ਮੇਂ ਕਹੀਂ ਐਸੇ ਦਯਾ ਵਾਨ ਭੀ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਕਬ ਕਿਸੀ ਪਸ਼ੂ ਪਰ ਦਯਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਮਨੁੱਖ ਸਭ ਜੀਵ ਸੇ ਉੱਤਮ ਹੈ ਸਭ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਮੇਂ ਉੱਤਮ ਕਹਿਲਾਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਤੋ ਬੜਾ ਉਦਾਰ ਔਰ ਬੜਾ ਸੁਸ਼ੀਲ ਗੁਣ ਗਯਾਨਵਾਨ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਦਾਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਪਨਾ ਮਾਸ ਦੇਕਰ ਦੂਸਰੇ ਕੇ ਪ੍ਰਾਣ ਬਚਾਏ ਗਿਦੜੀ ਨੇ ਉਸਕੀ ਇਤਨੀ ਭਲਾਈਆਂ ਸੁਨੀਂ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਐਸੇ ਕਲੇਸ਼ ਮੇਂ ਕੈਸੇ ਇਤਨੀ ਦੂਰ ਜਾਏਗਾ ਗੀਦੜ ਬੋਲਾ ਕਿ
