ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/376

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੭੪)

ਤ੍ਰਿਪਤ ਨਾ ਹੋਯਾ ਔਰ ਕੁਛ ਥਕ ਗਿਆ ਫਿਰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਤਾ ਦੇਖਤਾ ਏਕ ਬਾਰਾਂਦਰੀ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਉਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਸੇ ਪੱਥਰ ਕੇ ਮਨੁੱਖਯ ਨੰਗੇ ਖੜੇ ਥੇ ਪਰ ਏਕ ਏਕ ਲੁੰਗੀ ਬਾਂਧੇ ਥੇ ਕਿ ਵੁਹ ਪੱਥਰ ਭੀ ਦੇਖ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੂਆ ਕਿ ਯਿਹ ਕਿਆ ਭੇਦ ਹੈ ਔਰ ਗਾਂਠ ਕੈਸੇ ਖੋਲੂੰ ਇਸੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਤੋਤਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਕਿਉਂ ਖੜਾ ਹੈਂ ਯਹਾਂ ਵਹੀ ਆਤਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਸੇ ਹਾਥ ਧੋਏ ਹੋਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜੋ ਸਿਰ ਉਠਾਯਾ ਤੋ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਏਕ ਤੋਤਾ ਦੇਖਾ ਔਰ ਦੀਵਾਰ ਪਰ ਇਹ ਲਿਖਿਆ ਹੋਯਾ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇਸ ਹਮਾਮ ਮੇਂ ਜੋ ਆਵੇਗਾ ਸੋ ਜੀਤਾ ਨਹੀਂ ਜਾਏਗਾ ਏਹ ਤਿਲਿਸਮਾਤ ਕਯੂਮਰਸ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਾ ਹੈ ਏਕ ਦਿਨ ਵੁਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲਤਾ ਹੂਆ ਯਹਾਂ ਆ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਏਕ ਹੀਰਾ ਪੜਾ ਦੇਖਾ ਉਸਕੋ ਉਠਾ ਲੀਆ ਜਬ ਉਸਕੋ ਤੁਲਵਾਯਾ ਤੋਂ ਸਾਢੇ ਬਾਈ ਛਟਾਂਕ ਕਾ ਹੋਯਾ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਮੰਤ੍ਰੀਓਂ ਔਰ ਜਵਾਹਰੀਓਂ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਜੇਹਾ ਹੀਰਾ ਦੂਸਰਾ ਮਿਲ ਸਕਤਾ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਬ ਸੇ ਮਨੁੱਖਯ ਉਪਜੇ ਹਨ ਐਸਾ ਹੀਰਾ ਹਮਨੇ ਨਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਹੈ ਔਰ ਨ ਕਹੀਂ ਸੁਨਾ ਹੈ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਅਜੇਹੀ ਜਗਹ ਰਖਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਕਿਸੀ ਕੇ ਹਾਥ ਨਾ ਲਗੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਨ ਮੇਂ ਠਾਨ ਯਿਹ ਛਲਾਵੇ ਕਾ ਹਮਾਮ ਬਾਦਗਰਦ ਬਨਾਯਾ ਔਰ ਇਸ ਤੋਤੇ ਕੋ ਵੁਹ ਹੀਰਾ ਨਿਗਲਾ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਰੱਖ ਵਹਾਂ ਲਟਕਾ ਦੀਆ ਔਰ ਇਸ ਜੜਾਊ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਇਸ ਲੀਏ ਰੱਖਾ ਹੈ ਕਿ ਜਹਾਂ ਪਰ ਆਕੇ