ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/374

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੭੨)

ਪਹੁਚ ਪਿਯਾ ਹਾਤਮ ਘਬਰਾ ਕੇ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਤਾ ਥਾ ਕਿ ਪਾਨੀ ਉਸਕੇ ਗੋਡੇ ਸੇ ਭੀ ਊਪਰ ਆ ਪਹੁਚਾ ਤਬ ਤੋ ਬਯਾਕੁਲ ਹੋਇ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਖਿਣ ਖਿਣ ਮੇਂ ਪਾਣੀ ਹੀ ਪਾਣੀ ਬਢਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਨਿਕਲਨਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਮੈਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਇਸੀ ਮੈਂ ਡੂਬ ਮਰੂੰਗਾ ਸਹਿਸਾ ਘਬਰਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੀ ਓਰ ਦੌਡ਼ਾ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸਿਰ ਟਕਰਾਤਾ ਫਿਰਤਾ ਥਾ ਪਰ ਕਹੀਂ ਰਾਹ ਕਾ ਪਤਾ ਨਾ ਲਗਤਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪਾਣੀ ਡੋਬੂ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਤਰਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਸ ਹਮਾਮ ਸੇ ਜੋ ਲੋਗ ਨਿਕਲ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸੋ ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਤਰਤੇ ਤਰਤੇ ਡੂਬੇ ਹੋਂਗੇ ਇਸੀ ਤਰਹ ਮੈਂ ਭੀ ਹਾਥ ਮਾਰਤੇ ਮਾਰਤੇ ਡੂਬ ਜਾਂਵਾਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੋਈ ਨਿਕਲਨੇ ਕੇ ਲੱਛਨ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਪੜਤੇ ਬਾਹਰ ਹੋਨਾ ਤੋ ਕਿਆ ਹਾਰਸ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਇਸੀ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ ਰੋਕਤਾ ਥਾ ਮੈਨੇ ਉਸਕਾ ਕਹਿਨਾ ਨਾ ਮਾਨਾ ਬੜਾ ਸੋਚ ਹੈ ਕਿ ਬੁਰੀ ਮੌਤ ਸੇ ਅਬ ਮਰਾਂਗਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਮਨ ਕੋ ਧੀਰਜ ਦੇਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਬੜਾ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਇਤਨਾ ਨਾ ਘਬਰਾ ਔਰ ਦਾਤਾ ਕੀ ਨਾਵ ਪਹਾੜ ਪਰ ਚੜ੍ਹਤੀ ਹੈ ਜੇ ਯਹੀਂ ਪਹੁਚੀ ਤੋ ਭਲਾ ਮੈਨੇ ਅਪਨੇ ਲੀਏ ਏਹ ਕਲੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸਹਾ ਮਰਤੇ ਹੂਏ ਕੋ ਜੀਵਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਪਰ ਜੋ ਖਿਮ ਉਠਾਈ ਹੈ ਪਰਸੰਨ ਰਹਿਨਾ ਚਾਹੀਏ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਏਂ ਤੋ ਕੁਛ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਕੋ ਧੀਰਜ ਦੇਤਾ ਥਾ ਔਰ ਪਾਣੀ ਇਤਨਾ