ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/357

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੫੫)

ਪੜੀ ਹੈ ਉਸਕੋ ਸਹਿ ਲੇਨਾ ਚਾਹੀਏ ਜੈਸੇ ਚਲਾ ਜਾਇ ਵੈਸਾ ਚਲ ਈਸ਼੍ਵਰ ਨਿਰਬਾਹ ਕਰੇਗਾ ਬੜੇ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਿਤਾ ਹੂਆ ਉਸ ਜੰਗਲ ਸੇ ਪਾਰ ਹੂਆ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰਕੇ ਏਕ ਜਗਹ ਪਰ ਬੈਠ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਪਰ ਜੋ ਉਸਨੇ ਪੈਰੋਂ ਸੇ ਜੁੱਤੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਸਾਰੇ ਪੈਰੋਂ ਮੇਂ ਅਸ਼ਟਧਾਤ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਛੇਦ ਮੇਂ ਦੇਖ ਪੜੇ ਉਨਕੋ ਨਿਕਾਲਨੇ ਲਗਾ ਜਬ ਸਬ ਨਿਕਾਲ ਚੁਕਾ ਤੋ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਕਪੜਾ ਲਪੇਟ ਜੂਤੀ ਪਹਿਨ ਲੰਗੜਾਤਾ ਹੀ ਆਗੇ ਕ ਚਲ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਪਰਸੰਨ ਥਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਬਿਆਧੀ ਸੇ ਬਚਾ ਪਰ ਯਿਹ ਨਾ ਜਾਨਤਾ ਥਾ ਕਿ ਆਗੇ ਸਭ ਸੇ ਬੜੀ ਬਿਆਧੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹੈ ਕੁਛ ਦਰ ਚਲਾ ਥਾ ਕਿ ਵਹਾ ਕੇ ਬਿੱਛੂ ਮਾਨੁੱਖਯ ਕੀ ਸੁਗੰਧ ਪਾਇ ਕਰ ਦੌੜੇ ਉਨਮੇਂ ਕਿਤਨੇਕ ਬਿੱਲੀਓਂ ਕੀ ਤਰਹ ਔਰ ਕਿਤਨੇ ਕੁ ਕੁੱਤਿਓ ਕੀ ਤਰਹ ਥੇ ਔਰ ਕਿਤਨੇ ਲੂੰਬੜੀਓਂ ਕੇ ਸਮਾਨਥੇ ਔਰ ਉਨ ਕੇ ਪੈਰ ਗੀਦੜ ਕੇ ਸੇ ਅਰ ਗਲਾ ਮੁਰਗ਼ ਕੇ ਸਮਾਨ ਤਖ਼ਤੇ ਅਕਾਰ ਥੇ ਹਾਤਮ ਉਨਕੋ ਦੇਖ ਸਹਿਸਾ ਕਰ ਕਾਂਪਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਇਸ ਤਰਹ ਘਬਰਾਯਾ ਕਿ ਸੁਰਤ ਭੂਲ ਗਈ ਹਾਥ ਪੈਰ ਫੂਲ ਗਏ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਨੇ ਲਗਾ ਫਿਰ ਬੜਾ ਬ੍ਰਿਧ ਮਨੁੱਖ ਸਹਾਇਕ ਹੂਆ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕੇ ਸੁਚਿਤ ਰਹਿ ਘਬਰਾ ਮਤ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕੇ ਮੁਝ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਕਰਮ ਨਹੀਂ ਇਨ ਬਿੱਛੂਓਂ ਕੇ ਡੰਗ ਜਿਨਕੇ ਐਸੇ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਪੱਥਰ ਕੋ ਮਾਰੇਂ ਤੋ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਜਾਇ ਮੈਂ ਕੈਸੇ