(੩੫੩)
ਏਕ ਕਿਰਲੀਓਂ ਕੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਜੋ ਵੁਹ ਮਨੁੱਖਯ ਕੀ ਸੁਗੰਧ ਪਾਤੇ ਹੀ ਸਭ ਕੀ ਸਭ ਉਸਕੇ ਖਾਨੇ ਕੋ ਦੌੜੀ ਜਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਛਿਪਕਿਲੀਆਂ ਚੀਤੇ ਔਰ ਕੁਤੇਕੇ ਸਮਾਨ ਸੈਕੜੋਂ ਗੀਦੜ ਔਰ ਲੂੰਬੜੀ ਸੀ ਦੌੜੀ ਆਤੀ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਕਾਂਪਨੇ ਲਗਾਕਿ ਇਨਕਾ ਆਨਾ ਸਾਧਾਰਨ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਯਿਹ ਮੇਰੇ ਖਾਨੇ ਕੋ ਆਤੀ ਹੈਂ ਪਰੰਤੂ ਬਿਵਸ੍ਯ ਹੂੰ ਕੁਛ ਉਪਾਇ ਨਹੀਂ ਚਲ ਸਕਤਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵੁਹ ਪਾਸ ਆ ਪਹੁੰਚੀ ਤਬ ਏਕ ਬ੍ਰਿਧ ਮਾਨੁੱਖਯ ਤੇਜਸਵੀ ਦਹਿਨੀ ਓਰ ਸੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਤੂੰਨੇ ਬਡੋਂ ਕਾ ਕਹਿਨਾ ਨਾ ਮਾਨਾ ਔਰ ਅੰਤ ਕੋ ਪਛੁਤਾਯਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਬੁਰਾ ਕੀਆ ਅਪਨੇ ਕੀਏ ਪਰ ਲੱਜਿਤ ਹੂਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰੀਛ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਮੋਹਰਾ ਨਿਕਾਲ ਕੇ ਧਰਤੀ ਪਰ ਡਾਲਦੇ ਵੁਹ ਨਾਸ ਕੋ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਹੋ ਜਾਏਂਗੀ ਤਬ ਉਸਨੇ ਤੁਰਤ ਮੋਹਰਾ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਫੈਂਕ ਦੀਆ ਧਰਤੀ ਪੀਲੀ ਕਾਲੀ ਫਿਰ ਹਰੀ ਹੋਕਰ ਲਾਲ ਹੋਗਈ ਔਰ ਕਿਰਲੀਆਂ ਜੋ ਦੌੜੀ ਆਤੀ ਥੀਂ ਬਾਵਲੀ ਹੋਕਰ ਆਪਸਮੇਂ ਲੜ ਮਰੀਂ ਔਰ ਤੀਨ ਘੜੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਾ ਬਚੀ ਹਾਤਮ ਯਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਕਰ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰ ਮੇਸ਼੍ਵਰ ਉਨਕਾ ਆਪਸਮੇਂ ਕਿਆ ਬੈਰ ਹੂਆ ਜੋ ਏਕ ਏਕ ਕੋ ਮਾਰ ਕਰ ਮਰ ਗਈਂ ਨਿਸਚਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਮੋਹਰੇ ਕਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰਨਾ
