(੩੫੧)
ਨਿਦਾਨ ਜਲਕੇ ਭਸਮ ਹੋਗਿਆ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਨ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਥੋੜੀ ਸੀ ਧਰਤੀ ਖੁਦਵਾ ਕਰ ਉਸਮੇਂ ਇਸਕੋ ਗਾੜ ਦੋ ਔਰ ਅਪਨੇ ਘਰੋਂ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਚੈਨ ਕਰੋ ਈਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਇਹ ਬਿਆਧਿ ਤੁਮਾਰੇ ਸਿਰ ਸੇ ਦੂਰ ਕੀ ਨਹੀਂ ਤੋ ਨ ਜਾਨੀਏ ਕਿ ਤੁਮਾਰੀ ਕਿਆ ਦਸ਼ਾ ਹੋਤੀ ਅਰ ਇਹ ਦੁਸ਼ਟ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਨ ਜਾਨੀਏ ਕਿਆ ਕਰਤਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਬਹੁਤ ਸਰਾਇਆ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਸਭ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਫਿਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਰੁਪਯੇ ਅਸ਼ਰਫ਼ੀਆਂ ਵਸਤ੍ਰ ਰਤਨੋਂ ਕੇ ਥਾਲ ਮੰਗਵਾਕੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਆਗੇ ਰੱਖੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਮੁਝਕੋ ਸਭ ਕੁਛ ਦੀਆ ਹੈ ਜੇਕਰ ਚਾਹੋ ਤੋ ਭਿਖਾਰੀਓਂ ਕੋ ਦੇਦੋ ਕਿ ਜਿਸ ਸੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਔਰ ਤੁਮਕੋ ਉਸਕਾ ਫਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਸਿਰ ਦੇਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸੀ ਘੜੀ ਕੰਗਾਲੋਂ ਔਰ ਭਿਖਾਰੀਓਂ ਕੋ ਵੁਹ ਸਭ ਦ੍ਰਬ ਬਾਂਟ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਤੀਨ ਦਿਨ ਵਹਾਂ ਰਹਾ ਫਿਰ ਬਿਦਾ ਹੋ ਆਗੇ ਬੜਾ ਔਰ ਕਿਤਨੇ ਕ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਉਸ ਪਰਬਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਜਿਸਕਾ ਬਰਨਨ ਉਸ ਬ੍ਰਿਧ ਮਾਨੁੱਖਯ ਨੇ ਕੀਆ ਥਾ ਕੁਛ ਸੁਨ ਸੁਨਾਕੇ ਉਸ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪਾਰ ਹੂਆ ਤਬ ਏਕ ਬਡਾ ਜੰਗਲ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਉਸਮੇਂ ਅਦਭੁਤ ਬਾਤੇਂ ਦੇਖ ਪੜੀ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਮੇਵੇ ਖਾਤੇ ਕਈ ਦਿਨ ਤਕ ਚਲਾ ਗਿਆ ਉਸ ਸੇ ਨਿਕਲ ਕਰ ਏਕ ਦਰਾਹ ਦੇਖਾ ਵਹਾਂ ਮਨ ਮੇਂ
