ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/35

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੪)

ਮਨੁਖ ਤਰਣ ਔਰ ਪਰਮ ਰੂਪਵਾਨ ਭਿਖਾਰੀ ਸਾ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠਾ ਰੋਤਾ ਹੈ ਨਾ ਆਂਖ ਖੋਲ਼੍ਹਤਾ ਹੈ ਨ ਬੋਲਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਇਕੇਲਾ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਖੜਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਔਰ ਦੂਰ ਸੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਨੇ ਲਗਾ ਵੁਹ ਬੇਸੁਧ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਕਹਿ ਰਹਾ ਥਾ ਔਰ ਕਲੇਜੇ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰਤਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਪਾਣੀ ਭਰ ਲਾਯਾ ਔਰ ਘਬਰਾ ਉਠਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਜੀਅ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਇਸ ਪਰ ਕਿਆ ਐਸਾ ਦੁਖ ਪੜਾ ਹੈ ਜੋ ਇਸਕੀ ਐਸੀ ਦਸ਼ਾ ਹੋ ਗਈ ਨਿਦਾਨ ਅਪਨੇ ਘੋੜੇ ਸੇ ਉਤਰ ਕਰ ਉਸਕੇ ਸਰਹਾਨੇ ਜਾ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਬਡੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਮਿੱਤ੍ਰ ਤੁਝ ਪਰ ਕਿਆ ਐਸੀ ਅਪਦਾ ਪੜੀ ਹੈ ਜੋ ਤੇਰੀ ਇਹ ਦਸ਼ਾ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹੋਂ ਕੀ ਜੈਸੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਪਹਿਨੇ ਮੇਰਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਜਬ ਉਸਨੇ ਇਸ ਦਯਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੰਜੁਗਤ ਦੇਖਾ ਤੋ ਸਹਿਸਾ ਬੋਲ ਉਠਾ ਕਿ ਭਾਈ ਕਿਆ ਕਹੂੰ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਨਾ ਲਿਖ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਕੋਈ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕੀ ਪੀੜ ਸੁਨੇ ਔਰ ਉਸਕੀ ਔਖਧ ਕਰੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਔਰ ਅਪਨਾ ਦੁਖ ਮੁਝ ਸੇ ਕਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤੁ ਪਰੋਪਕਾਰੀ ਪਰਤੱਗਯਾ ਕੀ ਹੈ ਤੇਰੇ ਭੀ ਕਾਮ ਕਰਨੇ ਮੇਂ ਅਪਨੇ ਵਸ ਭਰ ਨਿਹਫਲ ਪਰਾਸ਼੍ਰਮ ਕਰੂੰਗਾ ਜੋ ਧਨ ਸੰਪਤ ਚਾਹੇ ਤੋਂ ਅਭੀ