(੩੪੪)
ਕਹਿਨਾ ਮਾਨ ਯਹੀਂ ਸੇ ਫਿਰ ਜਾਹ ਸਹਿਸਾ ਨਾ ਕਰ ਕਿਉਂਕਿ ਹਮਾਮ ਬਾਦਗਰਦ ਤਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਹੁਚਾ ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਕਿਉਂ ਫਿਰਾ ਅਪਨੀ ਔਖਧਿ ਕਰੀਏ ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਸੋ ਉਸਮੇਂ ਮੇਰੀ ਹਰ ਤਰਹ ਕੀ ਭਲਾਈ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਪਰਾਏ ਉਪਕਾਰ ਕੇ ਲੀਏ ਹੋ ਉਸ ਸੇ ਮੂੰਹ ਫੇਰਨਾ ਭਲਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਕਾ ਭੰਗ ਕਰਨਾ ਧਰਮ ਕੇ ਵਿਸ੍ਵਾਸ ਸੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ ਮੁਝਕੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਕਿ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਸੇ ਪੂਰਨ ਹੋਗਾ ਜੋ ਤੁਮ ਸ਼ਹਿਰ ਕਤਾਨ ਕਾ ਰਸਤਾ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਤੋ ਮੁਝੇ ਬਤਾ ਦੋ ਜੋ ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਰਸਤਾ ਲੂੰ ਉਸਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਦ੍ਰਿੜ ਬਿਚਾਰ ਹੈ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਆ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਜਾਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਬਟੋਹੀ ਯਹਾਂ ਸੇ ਦਹਿਨੇ ਓਰਕੇ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਜਾਨਾ ਆਗੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ਹਿਰ ਕਸਬੇ ਮਿਲੇਗੇਂ ਫੇਰ ਇੱਕ ਪਹਾੜ ਦੇਖ ਪੜੇਗਾ ਉਸਕੇ ਨੀਚੇ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਬਿਆਧਿ ਔਰ ਦੁਖ ਹੈਂ ਜੋ ਉਨ ਸੇ ਬਚ ਜਾਏਗਾ ਤੋ ਆਗੇ ਏਕ ਜੰਗਲ ਮਿਲੇਗਾ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਪੜੇਂਗੇ ਆਗ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾਕਰ ਏਕ ਦੁਰਾਹ ਮਿਲੇਗੀ ਉਸਕਾ ਬਾਈਂ ਓਰ ਜਾਨਾ ਵੁਹ ਰਸਤਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਰਮਣੀਕ ਹੈ ਸੁਖ ਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕਤਾਨ ਮੇਂ ਪਹੁਚ ਜਾਏਂਗਾ ਦਾਏਂ ਓਰਕਾ ਰਸਤਾ ਯਦਿਪ ਸੀਧਾ ਸ਼ੀਘਰ ਪਹੁਚਨੇ ਕਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਔਰ ਬਿਆਧ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਿਨ ਆਯੁਰਦਾਇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜੀਤਾ ਔਰ
