(੩੪o)
ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਬਡੇ ਆਨੰਦ ਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਲੇ ਗਏ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸਵਾਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਖਾਨਾ ਪੀਨਾ ਔਰ ਨਾਚ ਰੰਗ ਹੋਨੇ ਲਗਾ ਘਰ ਘਰ ਬਧਾਏ ਬਜੇ ਚੌਦਾਂ ਦਿਨ ਤਕ ਹਾਤਮ ਵਹੀਂ ਰਹਾ ਔਰ ਪਰੀ ਭੀ ਅਪਨੀ ਬਰੁ ਪਰ ਆਨੇ ਲਗੀ ਔਰ ਨਿਯਮ ਕਰ ਲੀਆ ਉਸਕੀ ਸਚਾਈ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਧੰਨ ਇਸਕੋ ਹੈ ਕਿ ਰੂਪ ਭੀ ਚੰਗਾ ਹੈ ਔਰ ਸ੍ਵਭਾਵ ਭੀ ਸੱਚਾ ਵੁਹ ਰੂਪਵਾਨ ਸੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਜੋ ਬਾਤ ਨ ਨਿਬਾਹੇ ਅਰ ਵੁਹ ਆਂਖ ਮਨੋਹਰ ਨਹੀਂ ਜਿਸਮੇਂ ਲਾਜ ਨਹੀਂ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਪੰਦ੍ਰਵੇਂ ਦਿਨ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਨੇ ਵਿਦਾ ਹੋਕਰ ਜੰਗਲ ਕੋ ਚਲਾ ਰਈਸ ਕਾ ਬੇਟਾ ਉਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾ ਗਿਆ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ਏਕ ਬਸਤੀ ਦੇਖਪੜੀ ਉਸਕੇ ਬਾਹਰ ਏਕ ਮਾਨੁੱਖਯ ਖੜਾ ਥਾ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਸਲਾਮ ਪਿਆਰੇ ਤੁਮ ਭਲੇ ਮਿਲੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਸਲਾਮ ਫਿਰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਬਟੋਹੀ ਜੋ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਘਰ ਚਲ ਕੇ ਰੂਖਾ ਸੂਖਾ ਭੋਜਨ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰੇਂ ਤੋ ਬਡੀਕ੍ਰਿਪਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਭਲਾਈ ਕਾ ਕਿਆ ਪੁਛਨਾ ਉਸੀ ਖਿਣ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਣੇ ਘਰ ਲੇ ਆਯਾ ਅਰ ਬਡੇ ਅਨੁਮਾਨ ਸੇ ਸ੍ਵਛ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਖਾਨਾ ਖੁਲਾ ਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮਾਰਾ ਕਿਆ ਨਾਮ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਕੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹੋ ਅਰ ਕਹਾਂ ਜਾਓਗੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹਾਤਮ ਹੈ ਔਰ ਯਮਨ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਹਮਾਮ ਬਾਦ ਗਰਦ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਲੇਨੇ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੋਂ
