(੩੩੮)
ਕਰੂੰ ਮੈਨੇ ਔਰ ਔਰ ਪਰਦੇ ਕੀ ਪਰੀਓਂ ਕੋ ਦੇਖਾ ਸੁਨਾ ਹੈ ਔਰ ਉਨਸੇ ਮਿਲਾ ਭੀ ਹੂੰ ਔਰ ਉਨਸੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਿਆਰ ਅਪਨੇ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲੋਂ ਪਰ ਬਹੁਤ ਦੇਖੀ ਪਰ ਤੁਮ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਕੈਸੇ ਮਾਨੂੰ ਮਨੁਖਯ ਤੋਂ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ ਨਿਬਾਹਤੇ ਔਰ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇਤੇ ਪਰ ਪਰੀਆਂ ਬਾਤ ਨਿਬਾਹਨੇ ਔਰ ਸਾਥ ਦੇਨੇ ਮੇਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈਂ ਵੁਹ ਸੁਨਕਰ ਉਸਨੇ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਲੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਝੂਠਾ ਹੈ ਲੰਪਟ ਮੁਝੇ ਜੀ ਸੇ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਇਹ ਸਭ ਤੇਰੀ ਬਨਾਵਟ ਹੈ ਵੁਹ ਮਨੁਖਯ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਸੱਚ ਹੈ ਇਸ ਸਮਯ ਪਰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਜਾਈਏ ਮੈਨੇ ਤੁਮਾਰੇ ਲੀਏ ਘਰਬਾਰ ਛੋਡ ਪ੍ਰਾਣ ਸੇ ਹਾਥ ਧੋਇ ਔਰ ਇਸ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਕੈਸੇ ਦੁਖ ਸਹਿ ਕਰਕੇ ਯਹਾਂ ਤਕ ਪਹੁਚਾ ਤਿਸ ਪਰ ਭੀ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲਾ ਨਾ ਠਹਿਰਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਪਰੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਐਸੀ ਬਾਤੇਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਸੁਨੀ ਹੈਂ ਤੂ ਕਿਆ ਬਕਤਾ ਹੈਂ ਤਬ ਮੈਂ ਜਾਨੂੰਕਿ ਤੂ ਮੁਝੇ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਕਹੂੰ ਸੋ ਕਰੋ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਦੇਰ ਕਯੋਂ ਕਰਤੀ ਹੈ ਜੋਮਨ ਮੇਂ ਹੈ ਸੋ ਝਟ ਪਟ ਕਹਿਦੋ ਉਸਨੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਹਾਕਿ ਏਕ ਕੜਾਵੇ ਮੇਂ ਘੀਉ ਪਾ ਕਰਕੇ ਚੂਹਲੇ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾ ਦੇ ਜਬ ਘੀਉ ਕੜਕੜਾਹੇ ਤੋਂ ਮੁਝਸੇਕਹੋ ਉਨੋ ਨੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਕੀਆ ਜਬ ਘੀਉ ਜਲਨੇ ਲਗਾ ਤਬ ਪਰੀ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਮੁਝੇ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋ ਇਸਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜੋ ਵੁਹ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਪੂਰਬਕ ਸਹਿਸਾ ਉਸਮੇਂ ਕੂਦਨੇ ਲਗਾ ਪਰੀ ਘਬਰਾ ਕਰ
