(੩੨੨)
ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਰੱਖਯਕ ਹੈ ਆਪ ਸਿਧਾਰੀਏ ਮਿਹਰਆਵਰ ਵਹੀਂ ਸੇ ਉਡਾ ਜਬ ਹਾਤਮ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਸੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਜਲੇ ਪਰ ਜਲਾਏ ਉਨਕੀ ਰਾਖ ਬਦਨ ਪਰ ਮਲੀ ਤੋ ਜੈਸਾ ਥਾ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਫਿਰ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਲੇਕਰ ਉਠਾ ਏਕ ਬਾਰਹਸਿੰਗਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਕੇ ਲਾਯਾ ਚਮਕ ਸੇ ਆਗ ਝਾੜ ਕਰ ਉਸਕੇ ਕਬਾਬ ਬਨਾ ਕੇ ਖਾਏ ਔਰ ਪਾਣੀ ਪੀਆ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕੀਆ ਫਿਰ ਜੋ ਰਹਾ ਐਸੇ ਹੀ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਏਕ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਸੈਰ ਕਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਬਾਗ਼ ਕਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲਾ ਹੂਆ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਉਸਮੇਂ ਜਾਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਫੂਲੋਂ ਅਰ ਮੇਵੋਂ ਕੇ ਬ੍ਰਿਖ ਫੂਲ ਫਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਦੇਖਕਰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਵਹੀ ਰਹਿਨੇ ਲਗਾ ਘੋੜਾ ਭੀ ਅਜੇਹਾ ਥਾ ਕਿ ਦਿਨ ਭਰ ਜਲ ਕੇ ਤੀਰ ਚਰਾ ਕਰਤਾ ਰਾਤ ਕੋ ਵਹੀਂ ਆਨ ਰਹਿਤਾ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਾਤ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਔਰ ਮਿਹਰਆਵਰ ਅਪਨੇ ਟਾਪੂ ਮੇਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਪਹਿਚਾਨ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਬਲਾਏਂ ਲੀਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕਿਤਨੋਂ ਕੀ ਖੇਮਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛ ਕਿਤਨੋਂ ਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾ ਅਪਨੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੂ ਤੋ ਲਾਮ ਲਸ਼ਕਰ ਸਮੇਤ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਟਾਪੂ ਕੋ ਗਿਆ ਥਾ ਫਿਰ ਲਸ਼ਕਰ ਕੋ ਛੋਡ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਛਿਪ ਰਹਾ ਕਿ ਫ਼ੌਜ ਤੁਝਕੋ ਭਾਲਤੀ ਹੂਈ ਤਿਤਰ ਬਿਤਰ ਹੋ ਗਈ ਬਹੁਤ ਨਿਦਾਨ
