(੩੧)
ਚਲਨਾ ਭਲਾ ਹੈ ਯੱਦਪਿ ਮਾਂ ਬਾਪ ਕੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਨਿਦਾਨ ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਭਿਖਾਰੀ ਕਾ ਭੇਸ ਬਨਾਕਰ ਘਰ ਸੇ ਇਕੇਲਾ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੈਂ ਦੁਖ ਸਹਿਤਾ ਹੁਆ ਆਫ਼ਤੇ ਉਠਾਤਾ ਉਸਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਪਰ ਕੁਛ ਖਾਯਾ ਨਹੀਂ ਵਿਦੇਸੀਓਂ ਕੇ ਆਦਰ ਕਰਨੇ ਵਾਲੇ ਨੌਕਰੋਂ ਨੇ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਕਿ ਏਕ ਬਿਦੇਸੀ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਹੈ ਕਿ ਨਾ ਕੁਛ ਖਾਤਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੀ ਸੇ ਬੋਲਤਾ ਹੈ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਉਸੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੁਲਾ ਲੀਆ ਔਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਨੇ ਖਾਨਾ ਪੀਨਾਂ ਕਿਉਂ ਛੋਡਾ ਹੈ ਔਰ ਇਤਨਾ ਧਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਲੀਆ ਜੋ ਲੇਤਾ ਤੋ ਕਹੀਂ ਨ ਕਹੀਂ ਤੇਰੇ ਕਾਮ ਆਇ ਹੀ ਰਹਿਤਾ ਭਲਾ ਕੁਛ ਤੋ ਹਮ ਸੇ ਲੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਧਨ ਰਤਨ ਕੀ ਚਾਹ ਸੇ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਭੀ ਧਨ ਸੰਪਦਾ ਬਹੁਤ ਹੈ ਖ਼ਵਾਰਿਜ ਕੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਜੋ ਤੂੰ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੈ ਤੋ ਭਿਖਾਰੀ ਕਿਉਂ ਹੂਆ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖਕਰ ਬਾਵਲਾ ਹੂਆ ਹੂੰ ਅਪਨੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਗੀ ਮਿੱਟੀ ਮੇਂ ਮਿਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਨਿਕਲ ਧੂੜ ਛਾਣਤਾ ਹੂਆ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆ ਪਹੁਚਾ ਕੇਵਲ ਤੇਰੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਜੋ ਬਾਤ ਸੱਚ ਥੀ ਸੋ ਕਹੀ ਆਗੇ ਜੋ ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਹੋ ਸੋ ਕਰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲੀਯਾ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਅਭਲਾਖਾ ਕੋ ਅਪਨੇ ਮਨ ਸੇ ਦੂਰ ਕਰ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਧੂੜ ਹੋਕਰ ਆਸਮਾਨ ਕੇ ਸਾਥ
