(੩੧੩)
ਕੋਈ ਦੇਵ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕੋ ਗਏ ਕਿਤਨੇ ਪਸ਼ੂ ਪੰਖੀ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਲਾਏ ਉਨਕੋ ਭੁਨ ਭੁਨ ਖਾਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਪੀ ਉਨਮੱਤ ਹੋ ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਬਾਗ ਕਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰ ਕਰਕੇ ਸੋ ਰਹੇ ਪਰ ਯਿਹ ਕੋਈ ਨ ਜਾਨਤਾ ਥਾ ਕਿ ਮਿਹਰਆਵਰ ਚਾਰ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਸਮੇਤ ਪ੍ਰਾਣ ਨਿਕਾਲਨੇ ਕੀ ਘਾਤ ਮੇਂ ਲਗ ਰਹਾ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਵੁਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਚਾਰੇ ਉਨ ਦੇਵੋਂ ਕੋ ਅਚੇਤ ਪਾਕੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਖਟੋਲੇ ਪਰ ਬਿਠਾਲ ਆਕਾਸ਼ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਉਡ ਚਲੇ ਸੂਰਜ ਕੇ ਨਿਕਲਤੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਬਾਗ਼ ਸੇ ਸੌ ਕੋਸ ਪਰ ਨਿਕਲ ਗਏ ਜਬ ਦਿਨ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਏਕ ਚੰਗੀ ਜਗਹ ਦੇਖ ਉਤਰ ਪੜੇ ਔਰ ਕੁਛ ਪਲ ਭਰ ਸੋ ਰਹੇ ਦੇਵ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੇ ਥੇ ਕਿ ਕੈਦੀ ਕੋ ਕੋਈ ਲੈਗਿਆ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਬਾਹਰ ਬੈਠੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕੀ ਚੌਕੀ ਦੀਯਾ ਕਰਕੇ ਥੇ ਔਰ ਵੁਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਚਲੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਜਹਾਂ ਚੰਗੀ ਜਗਹ ਦੇਖਤੇ ਥੇ ਤਹਾਂ ਉਤਰ ਪੜਤੇ ਥੇ ਕੁਛ ਬਿਸ੍ਰਾਮ ਕਰਕੇ ਫਿਰ ਚਲ ਦੇਤੇ ਥੇ ਜਬ ਅਵਧਿ ਬੀਤ ਗਈ ਤਬ ਮਹਾਂਕਾਲ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਛੋਡ ਗਏ ਹੈਂ ਉਸ ਕੋ ਹਮਾਰੇ ਪਾਸ ਲਾਓ ਕਈ ਦੇਵ ਉਸ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਗਏ ਔਰ ਉਸਕੋ ਵਹਾਂ ਨਾ ਪਾਯਾ ਤਬ ਮਹਾਂਕਾਲ ਸੇ ਜਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਵਹ ਮਾਨੁਖਯ ਵਹਾਂ ਪਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਵੁਹ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਆਯਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਠੀਕ ਵੁਹ ਮਨੁਖਯ ਉਸ ਜਗਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਫਿਰ ਦੇਵੋਂ ਪਰ ਝੁੰਝਲਾ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ
