(੩੧੧)
ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਹਮਾਰੇ ਸਭ ਕੇ ਪਰ ਭੀ ਹੋ ਗਏ ਮਹਾਂਕਾਲ ਦੇਵ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਕਹਾਂ ਜਾਤੇ ਹੋ ਵੁਹ ਲੇ ਕਿ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਟਾਪੂ ਕੋ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੌਨ ਹੈ ਮਿਹਰਿਆਵਰ ਆਪ ਹੀ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਹਾਂਕਾਲ ਮੁਝਕੋ ਭੂਲ ਗਿਆ ਮੈਂ ਭੀ ਮਿਹਰਆਵਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਮਿਹਰਆਵਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਤੁਝਕੋ ਮਾਨੁਖਯ ਸੇ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਅਪਨੀ ਰਾਹ ਲੇ ਮੈਂ ਤੁਝਕੋ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਕਹਿਤਾ ਕਿਉਂ ਕਿ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੈਮਾਨ ਕੀ ਸੰਤਾਨ ਮੇਂ ਸੇ ਹੈਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਕਹਿਕਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਖਟੋਲੇ ਸੇ ਖੀਂਚ ਲੀਆ ਮਿਹਰਆਵਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੈਮਾਨ ਸੇ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਕੀ ਹੈ ਉਸਕੋ ਭੂਲ ਗਿਆ ਦੇਖ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਨਾ ਸੰਤਾਇ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵੁਹ ਸਮਯ ਕਹਾਂ ਹੈ ਕਿ ਹਮ ਉਸ ਬਚਨ ਪਰ ਰਹੇਂ ਮੈਂ ਇਸਕੋ ਨ ਛੋਡਾਂਗਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਕੇ ਪੀਛੇ ਯਿਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਮਿਲਾ ਹੈ ਕੁਛ ਮੂੰਹ ਸਲੋਨਾ ਕਰੂੰ ਜਬ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਬਾਵਲਾ ਹੋਗਿਆ ਹੈ ਕੁਛ ਛਲ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰ ਚਾਹੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਹਾਂਕਾਲ ਏਕ ਮਾਨੁਖਯ ਕੇ ਖਾਨੇ ਸੇ ਕਿਆ ਮੈਂ ਤੁਝਕੋ ਦਸ ਮਾਨੁਖਯ ਲਾ ਦੂੰਗਾ ਜੋ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਮਾਨੇ ਔਰ ਇਸੇ ਮੁਝਕੋ ਦੇਦੋ ਇਸ ਸੇ ਮੇਰਾ ਬਡਾ ਕਾਮ ਹੋਤਾ ਹੈਂ ਦੇਵ ਬੋਲਾ ਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਘਰਾਨੇ ਬਿਵਹਾਰ ਰਖਤਾ ਹੂੰ ਉਨਕੋ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਛੋਡ ਜਾਇ ਔਰ ਜੋ ਕਹਿਤਾ ਹੈਂ ਸੋ ਕਰ ਦਿਖਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸਕੋ ਤੁਝਕੋ ਦੇ
