(੩੦੭)
ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਛਲੀ ਜਬ ਤੂ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੈਮਾਨ ਸੇ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਕਰਕੇ ਫਿਰ ਗਿਆ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਨਾ ਡਰਾ ਮੈਨੇ ਜੋ ਤੁਮ ਸੇ ਹੀ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਭੰਗ ਕਰੀ ਤੋਕਿਆ ਬੁਰਾ ਕੀਆ ਅਰ ਤੂ ਬੜਾ ਬਖੇੜੀਆ ਹੈਂ ਤੇਰਾ ਜਲਾਨਾ ਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਉਸਕੋ ਉਸ ਕੇ ਸਾਥੀਓਂ ਸਮੇਤ ਜਲਾ ਦੀਆ ਔਰ ਅਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭਾਈ ਕੋ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਕੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਕਰੋ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਕਹਾ ਕਿ ਕਹੋ ਅਬ ਆਪਕਾ ਕਿਆ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਵਹੀ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਲੇ ਆਪ ਸੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੀ ਥੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਿਆ ਕਹਿਨਾ ਹੈ ਜੋ ਕੁਛ ਹੋਨਾ ਹੈ ਸੋ ਹੋ ਮੈਨੇ ਤੇ ਉਸ ਟਾਪੂ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਵਹੀ ਮੋਤੀ ਲਾਨਾ ਹੈ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਅਪਨੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਮੇਂ ਸੇ ਜੋ ਕੋਈ ਬੂਢਾ ਔਰ ਚਤੁਰ ਪ੍ਰਬੀਨ ਹੋ ਜੋ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਜਾਇ ਔਰ ਇਸਕੋ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਹੁਚਾ ਆਵੇ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰ ਵੈਸੇ ਹੀ ਪਰੀਜ਼ਾਦੇਂ ਨੇ ਉਠ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਾਮ ਹਮ ਕਰੇਂਗੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬੜੀ ਦਯਾ ਕਰ ਉਨਕੋ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਥ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਵੁਹ ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਡਨਖਟੋਲੇ ਪਰ ਉਸਕੋ ਬਿਠਾਲ ਕਰ ਲੇ ਉਡੇ ਰਾਤ ਅਰ ਦਿਨ ਚਲੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਜਬ ਭੂਖੇ ਪਿਆਸੇ ਹੋਤੇ ਤੋ ਤਬ ਕਹੀਂ ਹਰੇ ਘਾਸ ਕੀ ਜਗਹ ਉਤਰ ਪੜਤੇ ਔਰ ਕੁਛ ਖਾ ਪੀ ਲੇਤੇ ਐਸੇ ਹੀ ਪਰ ਮਾਰਤੇ ਪੰਦਰਹ ਦਿਨ ਤਕ ਉਡਤੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸੋਲ੍ਹਵੇਂ ਦਿਨ ਉਸ ਪਹਾੜ ਪਰ ਉਤਰੇ ਜਿਸ ਪਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤੂਮਾਨ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ
