(੩੦੫)
ਨਿਦਾਨ ਮਕਰਨਸ ਕੋ ਪਕੜ ਲੀਆ ਜਬ ਵੁਹ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਸਾਮਨੇ ਆਯਾ ਤਬ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਤੂੰ ਮੁਝਕੋ ਭੁਲਾ ਦੀਆ ਨ ਜਾਨਾ ਕਿ ਸਮਸ਼ਾਹ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਅਬੀ ਤਕ ਜੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸਕੇ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਪਕੜ ਕੇ ਕੈਦ ਕਰੂੰਗਾ ਤੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਮੁਝਕੋ ਜੀਤਾ ਨਾ ਛੋਡੇਗਾ ਅਬ ਇਸੀ ਮੇਂ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਮਨੁੱਖਯ ਕੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਮੇਤ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਲਾਦੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਉਸੀ ਸਮਯ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਖਾ ਗਿਆ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਦੇਵ ਕਬ ਛੋਡਤਾ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੈਮਾਨ ਨੇ ਮਨੁਖੋਂ ਕੇ ਸਤਾਨੇ ਕੋ ਨਹੀਂ ਮਾਨਾ ਔਰ ਤੁਮਨੇ ਇਹ ਬਚਨ ਨਹੀਂ ਦੀਆ ਥਾ ਕਿ ਹਮ ਮਨੁਖੋਂ ਕੋ ਨਹੀਂ ਸਤਾਵੇਂਗੇ ਔਰ ਨਾ ਕਬੀ ਖਾਏਂਗੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਬਾਤ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੇਮਾਨ ਹੀ ਕੇ ਸਾਥ ਗਈ ਤਬ ਤੋਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕ੍ਰੋਧ ਕੇ ਮਾਰੇ ਕਾਂਪਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਇਕ ਲਕੜੀਆਂ ਦਾ ਢੇਰ ਲਗਾ ਕਰਕੇ ਇਸ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਕੋ ਸਾਥੀਓਂ ਸਮੇਤ ਝੱਟ ਪੱਟ ਜਲਾ ਦੋ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਜਬ ਮਕਰਨਸ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਅਬ ਕੁਛ ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਚਲਤਾ ਔਰ ਇਹ ਬਿਨ ਜਲਾਏ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤਇਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਛੁਟਨਾ ਚਾਹੀਏ ਫਿਰ ਆਗੇ ਸਮਝ ਲੀਆ ਜਾਏਗਾ ਯਿਹ ਇਸੀ ਸੋਚ ਮੇਂ ਥਾਕਿ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤਿ ਹੋ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਅਨਿਆਈ ਉਸ ਮਨੁਖਯ ਪਰ ਮੇਰੀ ਬਡੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਥੀ ਜੋ ਉਸਕੋ ਜੀਤੇਜੀ ਮੁਝਕੋ ਦੇ ਦੋ ਤੋ ਮੇਰਾ ਤੇਰਾ ਕੁਛ ਬੈਰ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ
