ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/306

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੦੪)

ਪਾਸੋਂ ਪੂਛੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸੋਚ ਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਏਕ ਦੇਵ ਕੋ ਅਧਮਰਾ ਪਾਯਾ ਹਮਨੇ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਪਾਣੀ ਟਪਕਾਯਾ ਜਬ ਵੁਹ ਚੇਤ ਹੁਆ ਤੋ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਉਸਕੇ ਸਾਥੀ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਮੇਤ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਲੈ ਗਏ ਥੇ ਸੋ ਹਮ ਭੀ ਉਸਕੋ ਬਾਂਧ ਕਰ ਆਪ ਕੇ ਪਾਸ ਲਾਏ ਹੈਂ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕੋ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲਾਓ ਜਬ ਵੁਹ ਸਾਹਮਣੇ ਆਯਾ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਕਰਨਸ ਅਜੇ ਤੀਕਰ ਜੀਂਵਦਾ ਹੀ ਹੈ ਤੁਮਕੋ ਕੈਸੇ ਭੂਲ ਗਿਆ ਵੁਹ ਦੇਵ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਆਪ ਲੋਪ ਹੋਗਏ ਥੇ ਆਜ ਇਨ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਆਪਕੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਨੇ ਕਾ ਮੁਝਕੋ ਸਮਾਚਾਰ ਮਿਲਾ ਪਰ ਮੁਝਕੋ ਵਿਸਵਾਸ ਨ ਹੂਆ ਥਾ ਅਬ ਜਾਨਾ ਕਿ ਇਹ ਸਚ ਹੈ ਔਰ ਇਹ ਭੀ ਸਚ ਕਹਿਤੇ ਥੇ ਇਤਨੇ ਮੈਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਲਸ਼ਕਰ ਝੱਟ ਪੱਟ ਤੀਸ ਹਜ਼ਾਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਮੇਤ ਉਸ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨੇ ਕੋ ਤਿਆਰ ਹੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚ ਕਰ ਡੇਰਾ ਕਰਦੀਆ ਫਿਰ ਕਈ ਜਾਸੂਸੋਂ ਕੋ ਕਹਾ ਕਿ ਮਕਰਨਸ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਓ ਕਿ ਵੁਹ ਕਹਾਂ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਉਡੇ ਔਰ ਏਕ ਪਲ ਮੇਂ ਆਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਵੁਹ ਉਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲ ਰਹਾ ਹੈ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਤੀਸ ਹਜ਼ਾਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਉਸ ਪਰ ਜਾ ਪੜਾ ਮਕਰਨਸ ਕੇ ਲੋਗ ਕੁਛ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਔਰ ਕਿਤਨੇ ਹੀ ਮਾਰੇ ਗਏ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੇ ਘਾਇਲ ਹੂਏ