(੩੦੩)
ਦੇਵੋਂ ਕੀ ਦੋ ਤੀਨ ਲਾਸ਼ੇਂ ਪੜੀ ਹੈਂ ਵੁਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਹ ਦੇਵ ਕਿਸ ਪਰਦੇ ਕੇ ਹੈਂ ਔਰ ਇਨਕੋ ਕਿਸਨੇ ਮਾਰਾ ਹੈ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਔਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੋ ਕੌਨ ਲੇ ਗਿਆ ਇਨ ਮਰੇ ਹੂਓਂ ਕੋ ਕੋਈ ਨ ਕੋਈ ਉਠਾਨੇ ਕੋ ਆਵੇਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸੋਚ ਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਏਕ ਕੋ ਸਹਿਕਤਾ ਪਾਯਾ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਥੋੜਾ ਸਾ ਪਾਣੀ ਟਪਕਾਯਾ ਤੋ ਉਸਨੇ ਆਂਖੋਂ ਖੋਲ੍ਹ ਦੀਂ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੂ ਕੌਣ ਹੈਂ ਔਰ ਤੇਰਾ ਠਿਕਾਨਾ ਕਹਾਂ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮਕਰਨਸ ਕੇ ਦੇਵੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਹੂੰ ਏਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇਹ ਦਸ਼ਾ ਕੀ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਉਸਕੋ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਸਮੇਤ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਮਕਰਨਸ ਕੇ ਪਾਸ ਲੈ ਗਏ ਹੈਂ ਵੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸ ਦੇਵ ਕੋ ਪਕੜ ਅਪਨੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਲਾ ਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਸਾਹਮਨੇ ਆ ਕਰਕੇ ਪੁਕਾਰੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਨਕੀ ਪੁਕਾਰ ਸੁਨਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਦੇਖੋ ਉਸਕੋ ਕਿਸਨੇ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਯਮਨ ਕਾ ਰਹਿਨੇਵਾਲਾ ਮਨੁਖਯ ਜਿਸਕੇ ਸਾਥਮੇਂ ਗਏ ਥੇ ਸੋ ਕਹਾਂ ਹੈਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਜੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਰਾਤ ਚਲੇ ਗਏ ਤੋ ਹਮਕੋ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਤਾਯਾ ਇਸ ਸੇ ਉਸ ਮਨਖਯ ਕੋ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖਯ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠਾ ਔਰ ਏਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਉਸਕੀ ਚੌਕਸੀ ਕੇ ਲੀਏ ਛੋਡ ਕਰ ਹਮ ਭੋਜਨ ਕੇ ਲੀਏ ਕੁਛ ਹੇਰਨੇ ਗਏ ਏਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਆਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਉਨਕੋ ਨਾ ਪਾਯਾ ਔਰ ਕਈ ਦੇਵ ਮਰੇ ਹੂਏ ਦੇਖੇ ਤਬ ਹਮ ਬਹੁਤ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੂਏ ਕਿ ਉਨਕਾ ਪਤਾ ਕਿਸ ਦੇ
