(੨੮੮)
ਇਤਨੀ ਕਹਾਨੀ ਤੁਝਕੋ ਕੈਸੇ ਯਾਦ ਰਹੀ ਨਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਜ਼ਾਤ ਮੇਂ ਜਿਤਨੇ ਨਰ ਹੈਂ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਓਰ ਸੇ ਛੋਰ ਤਕ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਵੇ ਬਾਤ ਚੀਤ ਸੇਂ ਅਧਿਕ ਔਰ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਔਰ ਵੁਹ ਜੋੜਾ ਉਡ ਗਿਆ ਔਰ ਹਾਤਮ ਉਠਕੇ ਏਕ ਤਰਫ਼ ਕੋ ਚਲ ਦੀਆ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਸੋ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕੋਈ ਜੀਵ ਪੁਕਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹਾਇ ਹਾਇ ਕੋਈ ਐਸਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਜਨ ਨਹੀਂ ਜੋ ਹਮਾਰੀ ਰੱਖਯਾ ਕਰੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚਾ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਜਨ ਹੂੰ ਮੁਝੇ ਅਵੱਸਯ ਚਲਕੇ ਉਨਕੀ ਦਸ਼ਾ ਪੂਛਨੀ ਔਰ ਸਹਾਇ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਏ ਯਿਹ ਸੋਚਕਰ ਉਸੀ ਓਰ ਚਲ ਖੜਾ ਹੋਇਆ ਜਬ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਏਕ ਲੂੰਬੜੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਹਾਥ ਪਾਂਵ ਪਟਕ ਪਟਕ ਬਿਲਲਾਤੀ ਹੈ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਡੀ ਦਯਾ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤਝੇ ਕਿਸ ਨਿਰਦਈ ਨੇ ਸਤਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤਰਹ ਬਿਲ ਬਿਲਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੁਝਕੋ ਧੰਨਯ ਹੈ ਔਰ ਤੇਰੇ ਸਾਹਸ ਔਰ ਸੂਰਬੀਰਤਾ ਕੋ ਜੋ ਅਜੇਹੇ ਦੁਖ ਮੇਂ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਪੂਛਾ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਏਕ ਵਹੇਲੀਆ ਮੇਰੇ ਨਰ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਸਮੇਤ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਲੇਗਿਆ ਇਸ ਲੀਏ ਮੈਂ ਰੋ ਰੋ ਪਛਾੜੇਂ ਖਾਤੀ ਹੂੰ ਔਰ ਸਭ ਓਰ ਪੁਕਾਰਤੀ ਫਿਰੀ ਪਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਮੇਰਾ ਦੁਖ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਏਕ ਤੂੰ ਹੀ ਆਯਾ ਹੈ ਦੇਖੀਏ
