(੨੭੬)
ਪਟ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਆ ਪਹੁਚੀ ਹਾਤਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧਨਯਬਾਦ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨਾਵ ਪਰ ਬੈਠ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਗਰਮੋ ਗਰਮ ਹਲਵੇ ਸੇ ਭਰਾ ਏਕ ਥਾਲ ਦੇਖ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਭੂਖਾ ਤੋ ਹੈ ਹੀ ਥਾ ਬੜੀ ਰੁਚਿ ਸੇ ਖਾਯਾ ਪਰ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਨਦੀ ਮੇਂ ਹਾਥ ਡਾਲਕੇ ਪਾਣੀ ਸੇ ਮੂੰਹ ਲਗਾਵੇ ਪਰ ਡਰਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਭੀ ਹਾਥ ਸੋਨੇ ਕਾ ਨਾ ਹੋ ਜਾਇ ਹਾਥ ਕੋ ਖੀਂਚ ਕਰ ਏਕ ਕਟੋਰਾ ਪਾਨੀ ਕਾ ਭਰਾ ਕਿਉਂਕਿ ਪਿਆਸ ਬਹੁਤ ਲਗ ਰਹੀ ਥੀ ਥੋੜਾ ਸਾ ਪਾਣੀ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਟਪਕਾਯਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਕਟੋਰੇ ਸਮੇਤ ਚਾਰ ਦੰਦ ਸੁਵਰਣ ਕੇ ਹੋ ਗਏ ਨਿਦਾਨ ਚਾਲੀਸ ਦਿਨ ਮੇਂ ਨਾਵ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਪਹੁਚੀ ਹਾਤਮ ਨਾਵ ਪਰ ਸੇ ਉਤਰ ਕਰਕੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਵਾਦ ਕਰਕੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਸਾਤ ਦਿਨ ਮੇਂ ਐਸੇ ਅਸਚਰਜ ਦੇਖੇ ਕਿ ਇਤਨੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਕਬੀ ਦੇਖੇ ਸੁਣੇ ਨ ਥੇ ਆਠਵੇਂ ਦਿਨ ਪੰਥਰੋਂ ਕੇ ਜੰਗਲੋਂ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਕੇ ਕੰਕਰ ਔਰ ਪੱਥਰ ਐਸੇ ਗਰਮ ਥੇ ਕਿ ਮਾਨੋ ਅਬੀ ਆਗ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕੇ ਰੱਖੇ ਹੈਂ ਬਡੀ ਕਠਨਤਾ ਸੇ ਕੁਛ ਕ ਦੂਰ ਚਲਾ ਜਬ ਚਲ ਨ ਸਕਾ ਤੋ ਹਾਰ ਮਾਨ ਕਰ ਬੈਠ ਗਿਆ ਗਰਮੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹੋਂਠ ਸੁਕ ਗਏ ਔਰ ਸਾਰਾ ਬਦਨ ਜਲ ਉਠਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਘਬਰਾ ਕਰ ਮੁਹਰਾ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰਖ ਲੀਆ ਪਰ ਕੁਛ ਗੁਨ ਨ ਦੇਖਾ ਤਦ ਮੂੰਹ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰਕੇ ਫੈਂਕ ਦੀਆ ਔਰ ਆਪ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰ ਕਰ ਬਯਾਕੁਲ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਤੜਫਨੇ ਲਗਾ ਐਸਾ ਅਚੇਤ ਹੋਯਾ ਕਿ ਮੂੰਹ ਖੁਲ ਗਿਆ ਜੀਭ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਪੜੀ ਇਤਨੇ
