(੨੭੧)
ਨੇ ਪਰੀਓਂ ਕੇ ਲੀਏ ਬਨਾਏ ਹੈਂ ਕਿ ਵੁਹ ਅਪਨੇ ਕਾਮ ਮੇਂ ਲਾਵੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਨ ਰਤਨੋਂ ਕੇ ਯੋਗ ਕਿਆ ਮਨੁੱਖ਼ਯ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਨੇ ਔਰ ਅਪਣੇ ਕਾਮ ਮੇਂ ਲਾਵੇ ਮੈਨੇ ਤੋ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਦਿਖਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਉਠਾਏ ਹੈਂ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਵਸਤੁ ਕਿਸ ਕਿਸ ਅਧਿਕ ਸੇ ਜੰਗਲੌਂ ਮੇਂ ਉਤਪੰਨ ਕੀਏ ਹੈਂ ਵੇ ਦੇਖੇਂ ਔਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਮੇਂ ਕੋਈ ਸ਼ੰਕਾ ਨਹੀਂ ਕਰੇ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਇਹ ਸਚ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰਨੇ ਇਹ ਲਾਲਚ ਸੇ ਨਹੀਂ ਉਠਾਯਾ ਪਰ ਜੋ ਤੂੰ ਕੁਸ਼ਲ ਪੂਰਬਕ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਜਾਇਆ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਤੋ ਇਨ ਰਤਨੋਂ ਸੇ ਹਾਥ ਉਠਾ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਫੈਂਕ ਦੀਏ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਹੀ ਲੇਜਾਓ ਪਰ ਇਹ ਸੋਚ ਹੈ ਕਿ ਇਨਕੋ ਮੈਂ ਬੜੀ ਦੂਰ ਸੇ ਲਾਯਾ ਥਾ ਔਰ ਉਨ ਕੇ ਲੀਏ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਸਹੇ ਸੋ ਬੜਾ ਅਨਯਾਇ ਹੈ ਕਿ ਇਨਕੋ ਮੁਝ ਸੇ ਲੇ ਲੀਆ ਹੈ ਕੁਛ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲਾਯਾ ਥਾ ਯਿਹ ਕਿਆ ਚਲਨ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੀ ਕੇ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਕੋ ਬ੍ਰਿਥਾ ਕੀਜੀਏ ਵੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂ ਇਨਕੇ ਉਠਾਨੇ ਕੀ ਮਜ਼ੂਰੀ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੌ ਭੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸੀ ਕੇ ਕਹੇ ਬਗ਼ੈਰ ਕਿਸੀ ਬਸਤੂ ਕਾ ਉਠਾ ਲੇਨਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖ ਲੇਨਾ ਕਬੀ ਉਚਿਤ ਹੈ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਕੇ ਬਦਲੇ ਦੰਡ ਦੇਨਾ ਪੜਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਬਾਤੇਂ ਸੁਣ ਕਰ ਹਾਤਮ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਚੁਪਕਾ ਸਾ ਹੋ ਰਹਾ ਵੁਹ ਏਕ ਮਾਣਿਕ ਔਰ ਏਕ ਹੀਰਾ ਔਰ ਏਕ ਪੰਨਾ ਜੋ ਸਭ ਸੇ ਅਤਯੰਤ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਥੇ ਸੋ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਬੋਲੇ ਕਿ
