ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/262

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੬o)

ਗਏ ਪਰ ਕੋਈ ਉਸਕੇ ਲੀਏ ਨਹੀਂ ਰੋਯਾ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸਾ ਖਾਨਾ ਬਾਂਧਾ ਔਰ ਆਨੰਦ ਮਨਾਯਾ ਫਿਰ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮ ਮੇਂ ਸੇ ਕਿਸੀ ਨੇ ਭੀ ਜਾਨਾ ਕਿ ਉਸ ਪਰ ਕਿਆ ਬੀਤਾ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂ ਭੀ ਤੋ ਵਹੀਂ ਥਾ ਜੋ ਤੂਨੇ ਦੇਖਾ ਵਹੀ ਹਮਨੇ ਦੇਖਾ ਫਿਰ ਹਮ ਸੇ ਕਿਆ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਚੁੱਪ ਹੋ ਰਹਾ ਔਰ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੇ ਲੀਏ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰ ਕਰਕੇ ਪਛਤਾਨੇ ਲਗਾ ਤੋ ਉਨੋਂਨੇ ਕਹਾਕਿ ਹਮਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਕੀ ਯਿਹ ਰੀਤਿ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਕਿਸੀ ਕੇ ਲੀਏ ਰੋਵੇ ਔਰ ਦੁਖ ਕਰੇ ਜੋ ਤੂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਰਹਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈਂ ਤੋ ਹਮਾਰੀ ਚਾਲ ਪਰ ਚੱਲ ਨਹੀਂ ਤੋ ਇਸ ਵਸਤੀ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਦੀਆ ਜਾਏਂਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਆਂਸੂ ਪੀ ਗਿਆ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਉਸਕਾ ਸੋਚ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਉਸੇ ਉਦਾਸ ਦੇਖਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂ ਕਿਉਂ ਚਿੰਤਾ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਇਹੀ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਹੈ ਜੋ ਤੂਨੇ ਦੇਖਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਔਰ ਕੁਛ ਨਾ ਜਾਨਾ ਇਸ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਹੂੰ ਕਿ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਸੇ ਕਿਆ ਜਾਕੇ ਕਹੂੰਗਾ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਕੋ ਵਹਾਂ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ ਉਤਨੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਪੰਦਰਹ ਮਨੁਖਯ ਉਸੀ ਭਾਂਤ ਉਸ ਪਹਾੜ ਕੀ ਓਰ ਗਏ ਔਰ ਫਿਰ ਨਾ ਲੌਟੇ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਏਕ ਹੋਰ ਮਨੁਖਯ ਕਾ ਨਾਮ ਹਾਤਮ ਥਾ ਉਸ ਕੇ ਨਾਲ ਇਸ ਹਾਤਮ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਕੀ ਬਹੁਤ ਮਿੱਤ੍ਰਤਾ ਥੀ ਔਰ ਪਰਸਪਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਹੁਤ ਵਧ ਗਈ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਰਾਤ ਔਰ