(੨੫੦)
ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਕੋਠੜੀ ਕਬਰ ਬਨਾਓਗੇ ਤੋ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸੇ ਗਡ ਜਾਉਂਗਾ ਇਸਕੋ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਅਧੀਨ ਹੈ ਹਮ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤੇ ਜੋ ਵੁਹ ਕਹੇਗਾ ਸੋ ਵਹੀ ਕਰੇਗਾ ਹਾਤਮ ਉਨ ਸਬਨੋਂ ਕੋ ਹਾਕਿਮ ਕੇ ਪਾਸ ਲੈ ਗਿਆ ਵੁਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਇਹ ਗਡਨਾ ਅੰਗੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਸੀ ਕੋਠੜੀ ਕੇ ਸਮਾਨ ਕਬਰ ਬਨਾਓਗੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਗਡੂੰਗਾ ਹਾਕਿਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਉਸਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਕੈਸੀ ਕਬਰ ਬਨਤੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਡੀ ਕੋਠੜੀ ਸੀ ਜਿਸਮੇਂ ਦਸ ਬੀਸ ਮਨੁਖਯ ਲੇ ਬੈਠੇ ਇਹ ਬਾਤ ਹਾਤਮ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਕਿਮ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲੀਆ ਫਿਰ ਇਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵੁਹ ਜੈਸੀ ਕਬਰ ਬਨਾਨੇ ਕੋ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਵੈਸੀ ਹੀ ਬਨਾ ਦੋ ਕਿ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸੇ ਗਡ ਜਾਵੇ ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਲੋਗ ਫਿਰ ਆਏ ਔਰ ਇਕ ਕਬਰ ਐਸੀ ਬਨਾਈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਲੋਗੋ ਕੀ ਆਂਖ ਬਚਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਮਾਨੁੱਖਯ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਮੈਂ ਰਾਤ ਕੋ ਤੁਝਕੋ ਕਬਰ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰਕੇ ਲੈ ਜਾਊਂਗਾ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕਾ ਕਹਿਨਾ ਮਾਨ ਲੀਆ ਅਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਅਬ ਬਿਲੰਬ ਮਤ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਮ ਕੀਆ ਚਾਹਤੇ ਹੋ ਸੋ ਮੁਝੇ ਅੰਗੀਕਾਰ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਉਨ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਉਨ ਦੋਨੋ ਕੋ ਉਸ ਕਬਰ ਮੇਂ ਗਾਡ ਔਰ ਏਕ ਪੱਥਰ ਸੇ ਉਸਕਾ ਮੂੰਹ ਬੰਦ
