(੨੪੫)
ਮਰਾ ਹੂਆ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂੰਨੇ ਸਚ ਕਹਾ ਪਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਖ ਸੇ ਪਰਸ ਪਰ ਬਡੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੋਤੀ ਹੈ ਬਡਾ ਅਫਸੋਸ ਹੈ ਕਿ ਪੁਰਖ ਮਰ ਜਾਏ ਔਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਜੀਤੀ ਰਹੇ ਹਮ ਉਸਕੋ ਜ਼ੋਰ ਸੇ ਨਹੀਂ ਜਲਾਤੇ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸੇ ਜਲਤੀ ਹੈਂ ਜੇਕਰ ਆਪ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਰਹੋ ਤੋ ਹਮ ਆਪ ਕੋ ਦਿਖਲਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਵਹਾ ਰਹਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਕਾ ਰਹੀਸ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਬੇਅਰਾਮ ਹੋਕਰ ਮਰ ਗਿਆ ਉਸਦੇ ਘਰ ਚਾਰ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਥੀਂ ਔਰ ਪਹਿਲੀ ਕਾ ਏਕ ਲੜਕਾ ਭੀ ਥਾ ਜਬ ਉਸਕੀ ਰਥੀ ਬਨਕੇ ਲੇ ਚਲੇ ਤਬ ਵੁਹ ਚਾਰੋਂ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਸੁੰਦਰ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਹਾਰ ਪਹਿਨ ਬਾਲ ਬਿਖਰੇ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀ ਕੁਨਬੇ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਉਨਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਕਰ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਭਰੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਤੁਮਕੋ ਜਲਨਾ ਨਾ ਚਾਹੀਏ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਿਸੀ ਕਾ ਕਹਿਨਾ ਨਾ ਮਾਨਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਉਨਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੁਮਕੌ ਲਾਜ ਨਹੀਂ ਆਤੀ ਜੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲ ਕੇ ਅਨ ਜਾਨਤਾਸੇ ਆਕੇ ਮਰੇ ਮਨੁੱਖਯ ਕੇ ਸਾਥ ਜਲਾ ਚਾਹਤੀ ਹੋ ਵੁਹ ਹੰਸ ਕਰਕੇ ਬੋਲੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਵਿਦੇਸੀ ਤੁਝਕੋ ਹਮਾਰੇ ਦੇਖਨੇ ਸੇ ਲਾਜ ਨਹੀਂ ਆਤੀ ਹਮ ਤੋਂ ਮਰੀ ਹੁਈ ਹੈਂ ਹਮਕੋ ਲਾਜ ਕੀ ਕੁਛ ਸੁਧਿ ਨਹੀਂ ਕਯੋਂ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਨਸਾ ਦਿਨ ਥਾ ਕਿ ਇਸ ਪੁਰਖ ਕੇ ਸਾਥ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸ ਕੇ ਸੁਖ ਕੀਏ ਥੇ ਅਬ ਜੋ ਵੁਹ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ ਤੋ ਹਮ ਉਸਕੇ ਬਿਨਾਂ ਜੀਤੀ ਰਹਾਂ ਇਸ ਬਾਤ ਮੇਂ ਪ੍ਰੀਤਿ ਔਰ ਸ਼ੀਲ ਔਰ ਧਰਮ
