ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/239

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੩੮)

ਨਿਦਾਨ ਉਸਕੋ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਲੇ ਗਏ ਔਰ ਏਕ ਸੁਥਰਾ ਮਕਾਨ ਉਸਕੇ ਰਹਿਨੇ ਕੋ ਦੀਆ ਔਰ ਖਾਨੇ ਪੀਨੇ ਕੋ ਸੁੰਦਰ ਸੁੰਦਰ ਬਸਤਰ ਲੌਡੀਓ ਸਮੇਤ ਭਿਜਵਾਦੀਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੈਂ ਕਹਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਕੀ ਰੀਤਿ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਇਨ ਕਾਮੋਂ ਸੇ ਅਵਕਾਸ਼ ਪਾਊਂ ਅਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਮੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਾ ਕਰੇ ਤੋ ਮੈਂ ਭੀ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਐਸੇ ਹੀ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰੋਂ ਕਾ ਆਦਰ ਕਰੂੰਗਾ ਇਧਰ ਇਹ ਅਭਿਲਾਖਾ ਕਰਤੀ ਥੀਂ ਕਿ ਇਸ ਮਨੁੱਖ ਕਾ ਮਨ ਹਮ ਮੇਂ ਸੇ ਜਿਸਕੇ ਸਾਥ ਚਾਹੇ ਆਨੰਦ ਪੂਰਬਕ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸ ਕਰੇ ਪਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਓਰ ਆਂਖ ਭਰ ਕੇ ਨ ਦੇਖਾ ਭੋਗ ਕਰਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕੌਨ ਚਰਚਾ ਥੀ ਜਬ ਸਾਤ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਤਬ ਉਨ ਇਸਤ੍ਰੀਓ ਨੇ ਅਪਨੋ ਸਰਦਾਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਤੁਮਾਰੀ ਭਲਾਈ ਬਹੁਤਸੀ ਵਰਨਨ ਕਰੀ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਰਈਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਸਾਮਨੇ ਬੁਲਾਯਾ ਔਰ ਬਡੇ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਮਸਨਦ ਪਰ ਬੈਠਾ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਰਹਿਨਾ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰੋ ਤੋ ਬਡੀ ਕਿਰਪਾ ਹੈ ਔਰ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਤੁਮਾਰੀ ਸੇਵਾ ਕੇ ਲੀਏ ਦੇਵਾਂਗਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਏਕ ਕਾਮ ਅਵਸ ਕਰਨੇ ਕਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸ ਸੇ ਬੇਵਸ ਹੂ ਨਹੀਂ ਤੋ ਰਹਿਤਾ ਯਿਹ ਸੁਨਕੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਕਾਮ ਮੁਝੇ ਬਤਾਓ ਤੋਂ ਮੈਂ ਭੀ ਤੁਮਾਰਾ ਸਾਥ ਦੇਵਾਂਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਕਲੇਸ਼ ਸਹੇ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਲੇਤਾ ਤੋ ਯਹੀ ਕਹਿਦੇ ਕਿ ਵੁਹ ਐਸਾ