(੨੨੨)
ਖੜਾ ਹੂਆ ਵਹਾਂ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵੁਹ ਸਭ ਸੁਕੁਮਾਰੀਆਂ ਆਪਨੀ ਜਗਹ ਖੜੀ ਹੈਂ ਯਿਹ ਉਨਕੋ ਦੇਖਕਰ ਬਹੁਤ ਪਰਸੰਨ ਹੋਯਾ ਅਰ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਤੁਮ ਕੌਨ ਹੋ ਔਰ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਏ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਵੁਹ ਹੂੰ ਜੋ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਲਟਕਤਾ ਥਾ ਮਲਿਕਾ ਸੇ ਮੇਰਾ ਸਲਾਮ ਕਹੋ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਦੌੜੀ ਗਈ ਔਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਹਾਤਮ ਨਾਮੀ ਏਕ ਮਨੁੱਖ ਜੋ ਜਾਦੂ ਮੇਂ ਫਸ ਰਹਾ ਥਾ ਵੁਹ ਅੱਛਾ ਹੋ ਕਰਕੇ ਆਯਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਿਰ ਨੀਚਾ ਕਰ ਲੀਆ ਏਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਸਿਰ ਉਠਾਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤਕ ਕਹਾਂ ਥਾ ਐਸਾ ਸਮਝ ਪਰ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਹਿਮਰ ਪਰਬਤ ਪਰ ਗਿਆ ਹੋਗਾ ਸ਼ੀਘਰ ਜਾਓ ਔਰ ਪੁਛੋ ਵੋਹ ਆਕੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪੁਛਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਅਹਿਮਰ ਪਰਬਤ ਕਾ ਜੇਕਰ ਕੁਛ ਸਮਾਚਾਰ ਜਾਨਤਾ ਹੈਂ ਤੋ ਕੁਛ ਕਹੁ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਲਿਕਾ ਕਾ ਬਾਪ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਥਾ ਸੋ ਮਾਰਾ ਗਿਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਕੁਕਰਮੋਂ ਸੇ ਨਰਕ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਇਤਨਾ ਮੁਝਸੇ ਕਹਾ ਔਰ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹੋਰ ਸਭ ਕੁਛ ਮਲਿਕਾ ਸੇ ਕਹੂੰਗਾ ਉਸਨੇ ਜਾਕੇ ਵਸੇ ਹੀ ਕਹਿਦੀਆ ਮਲਿਕਾ ਨੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਆਂਸੂ ਭਰ ਲੀਏ ਵੁਹ ਧੀਰਜ ਦੇਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਐਸੇ ਬੁਰੇ ਬਾਪ ਕੇ ਲੀਏ ਦੁਖ ਕਰਨਾ ਔਰ ਰੋਨੇ ਕਾ ਕਿਆ ਕਾਰਣ ਹੈ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਕੁਕਰਮੋਂ ਕਾ ਫਲ ਪਾਇਆ ਔਰ ਹਮ ਤੁਮ ਉਸਕੀ ਕੈਦ ਸੇ ਛੂਟੀ ਅਬ ਤੋ ਇਹ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਉਸਕੋ ਬੁਲਾ ਕਰਕੇ ਉਸਕੋ ਮਿਲੇ ਇਸ ਬਾਤ
