ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/222

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੨੧)

ਕੇ ਪੀਛੇ ਚਲਾ ਨਿਦਾਨ ਵੁਹ ਭੀ ਘਬਰਾ ਕੇ ਪਹਾੜ ਜੇ ਨੀਚੇ ਗਿਰ ਕਰਕੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਗਏ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰਕੇ ਸਰਤਕ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤੁਮਸੇ ਕਹਾ ਥਾਕਿ ਜਬ ਕਮਲਾਕ ਕੋ ਮਾਰੂੰਗ ਤਬ ਤੁਝਕੋ ਉਸਕੇ ਦੇਸ਼ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਰੂੰਗਾ ਇਸਲੀਏ ਯਿਹ ਦੇਸ਼ ਤੁਝੇ ਦੇਕਰ ਆਪਨਾ ਬਚਨ ਪੂਰਾ ਕੀਆ ਪਰ ਜੋ ਤੂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਏਕ ਜਾਨੇ ਔਰ ਉਸੀ ਕਾ ਪੂਜਨ ਕਰੇ ਔਰ ਕਿਸੀ ਜੀਵ ਕੋ ਦੁਖ ਨਾ ਦੇ ਔਰ ਸਦਾ ਨਿਆਇ ਕੀਆ ਕਰੇ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਫਿਰ ਉਨ ਸਭ ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਰਤਕ ਕੀ ਸਰਦਾਰੀ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰੋ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਸਿਮਰਣ ਕੀਆ ਕਰੋ ਆਪਕੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਦਾਸ ਜਾਨੋ ਉਸਕੇ ਪ੍ਰਤਿਕੂਲ ਜੋ ਕਰੋ ਤੋ ਅਪਨੇ ਕੀਏ ਕਾ ਫਲ ਪਾਓਗੇ ਔਰ ਅਬ ਮੈਂ ਮਲਿਕਾ ਜ਼ਰੀਪੋਸ਼ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਤੁਮ ਸਭ ਆਪਸ ਮੇਂ ਮਿਲਕਰ ਆਨੰਦ ਸੇ ਰਹੋ ਉਨੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਤੋ ਹਮਾਰੀ ਇਸੀ ਮੈਂ ਹੈ ਜੋ ਆਪਕੇ ਸਾਥ ਚਲੇਂ ਪਰ ਆਗਿਆ ਭੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤੇ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਉਨਕੋ ਵਹਾਂ ਛੋੜ ਕਰਕੇ ਆਪ ਉਸ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕੇ ਪਾਸ ਚਲਾ ਕੁਛ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਵਰ੍ਹਾਂ ਜਾਂ ਪਹੁਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾਹੈ ਕਿ ਨਾ ਵੁਹ ਤਾਲਾਬ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਪਾਨੀ ਹੈ ਪਰ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਖ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹਰਾ ਖੜਾ ਹੈ ਭਾਰਾ ਉਸੀ ਤਰਹ ਹੈ ਅਰ ਉਸ ਤਾਲਾਬ ਕੀ ਜਗਹ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਏਕ ਸ਼ੀਸ਼ਮਹਿਲ ਜਗਮਗਾ ਰਹਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਸਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ