(੨੨੦)
ਕਹਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਕਹਾਂ ਗਏ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਕਮਲਾਕ ਸਭੋਂ ਕੋ ਆਪਕੇ ਕੂਏਂ ਸੇ ਦੁਸਰੇ ਆਕਾਸ਼ ਮੇਂ ਲੇ ਗਿਆ ਜਿਸਕੋ ਉਸਨੇ ਬਨਾਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਹੰਸਾ ਕੌਰ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੁਮ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਭੂਖੇ ਮਰਤੇ ਹੋ ਈਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਯਿਹ ਉੱਤਮ ਪਦਾਰਥ ਦੀਏ ਹੈਂ ਇਨਕੋ ਆਨੰਦ ਸੇ ਖਾਓ ਔਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧਨਯਬਾਦ ਕਰੋ ਵੁਹ ਭੂਖ ਤੋ ਥੇ ਸਹਿਸਾ ਖਾਨੇ ਲਗੇ ਜਬ ਖਾ ਚੁਕੇ ਤੋ ਸੂਜ ਕਰਕੇ ਮਸ਼ਕ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਸਭੋ ਕੀ ਨਾਕ ਸੇ ਰੁਧਰ ਟਪਕਨੇ ਲਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾਂ ਕਿ ਵੁਹ ਦੁਸ਼ਟ ਇਨ ਬਸਤੋਂ ਪਰ ਭੀ ਜਾਦੂ ਕਰ ਗਿਆ ਹੈ ਯਿਹ ਸਮਝਕੇ ਥੋੜਾ ਸਾ ਪਾਨੀ ਮੰਗਵਾ ਕਰਕੇ ਉਸਪਰ ਇਸ਼ਮਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹ ਕਰ ਸਭ ਕੋ ਪਿਲਾ ਦੀਆ ਤੋ ਉਸੀ ਖਿਣ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਵੁਹ ਅੱਛੇ ਹੋ ਗਏ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਇਸਮਆਜ਼ਮ ਪੜ ਕਰ ਸਭ ਬਸਤੋਂ ਪਰ ਫੂੰਕ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਸੁਖ ਪੂਰਬਕ ਖਾਓ ਜਾਦੂ ਕਾ ਔਗਨ ਇਨ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਸੁਚੇਤ ਹੋ ਪੇਟ ਭਰਕੇ ਖਾਯਾ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਜਾਦੂ ਕਾ ਆਕਾਸ਼ ਕਹਾ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਪਵਨ ਹੈ ਆਧਾਰ ਗੁੰਮਜ਼ ਸਾ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਸਕੀ ਓਰ ਦੇਖ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਫੂਕਨੇ ਲਗਾ ਉਸ ਗੁੰਮਜ਼ ਕੇ ਭੀ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋਕਰ ਉਸੀ ਜਗਹ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੇ ਜਾਦੂਗਰ ਮਰ ਗਏ ਪਰ ਕਮਲਾਕ ਔਰ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਪਹਾੜ ਪਰ ਗਿਰੇ ਔਰ ਏਕ ਤਰਫ਼ ਕੋ ਦੋੜੇ ਹਾਤਮ ਇਸਮਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਤਾ ਹੂਆ ਉਠ
