(੨੧)
ਹੂੰ ਜਿਸਕੋ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਨਿਕਲਵਾ ਦੀਆ ਥਾ ਔਰ ਧਨ ਸੰਪਦਾ ਸਭ ਹੀ ਲੂਟ ਲੀ ਥੀ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਠੇ ਔਰ ਫ਼ਕੀਰ ਸੇ ਵਿਦਾ ਹੋਨੇ ਲਗੇ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਨੇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕਰੀ ਜੋ ਇਨ ਮਹਾਤਮਾ ਕੇ ਚਰਣ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਪੜੇਂ ਤੋ ਬਡੀ ਕ੍ਰਿਪਾਹੋ ਔਰ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਹਾਤਮਾਓਂ ਕੇ ਸਤ ਭਾਵ ਸੇ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਉਸ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਪ੍ਰਗਟ ਮੇਂ ਪਰਮ ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਊਂਗਾ ਤਬ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਘਰ ਸਹਿਰ ਸੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ ਇਨਕੋ ਵਹਾਂ ਜਾਨੇ ਸੇ ਬਡਾ ਪਰਿਸ਼੍ਮ ਹੋਗਾ ਇਸ ਸੇ ਉੱਤਮ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਯਹਾਂ ਬਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਹਵੇਲੀ ਹੈ ਬਹੁਤ ਅੱਛੀ ਹੈ ਔਰ ਇਨ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਖ਼ਾਲੀ ਪੜੀ ਹੈ ਜੋ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ ਮੁਝੇ ਮਿਲੇ ਤੋ ਮੈਂ ਐਸੇ ਮਹਾਤਮਾ ਕੀ ਯਥਾਰਥ ਚੰਗੀ ਸੇਵਾ ਕਰੂੰ ਔਰ ਅਖੰਡਤ ਧਨ ਪਾਊਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਬੇਟਾ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਲੋਗ ਬਹੁਤ ਉਸਦੀ ਸਰਾਹਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਔਰ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਭੀ ਚੰਗੀ ਤਰਹਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਬੇਟਾ ਵੁਹ ਹਵੇਲੀ ਮੈਨੇ ਤੁਝਕੋ ਦੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਣਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਆ ਔਰ ਅਪਣੇ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਕਰ ਉਸ ਹਵੇਲੀ ਮੇਂ ਗਿਆ ਫਿਰ ਉਸ ਹਵੇਲੀ ਕੋ ਬਿਗੜੀ ਦੇਖਕਰ ਦੀਵਾਰੋਂ ਸੇ ਲਿਪਟ ਕਰ ਬਹੁਤ ਰੋਯਾ ਔਰ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਹਵੇਲੀ ਕੀ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਕੇ ਸ਼ੀਘ੍ ਸੁਧਾਰੋ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਚਲਾ ਗਿਆ ਏਕ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤੇ
