(੨੧੦)
ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸਰਤਕ ਕੋ ਅਗਨਿ ਕੀ ਜਵਾਲ਼ਾ ਦੇਖ ਪੜ੍ਹੀ ਤਬ ਪੁਕਾਰ ਕੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਬਚਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਜਲ ਕਰਕੇ ਭਸਮ ਹੋਤਾ ਹੂੰ ਓਸਨੇ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪਕੇ ਉਸ ਅਗਨਿ ਪਰ ਫੂਕਾ ਵੁਹ ਬੁਝ ਗਈ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸਰਤਕ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਪੀਛੇ ਖੜਾ ਹੋ ਰਹੁ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਸਰਤਕ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਬ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੂੰ ਮੁਝੇ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੇ ਜਾਦੂ ਸੇ ਬਚਾ ਲੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਉਸਕੀ ਕਿਆ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਜੋ ਤੇਰਾ ਕੁਛ ਕਰ ਸਕੇ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਤਾ ਹੂਆ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਔਰ ਸਰਤਕ ਭੀ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਜਬ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਜਾਨਾਕਿ ਹਾਤਮ ਔਰ ਸਰ ਤਕ ਇਧਰ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਅਪਨਾ ਸਭ ਲਸ਼ਕਰ ਸਾਥ ਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜਾ ਘਟਾ ਉਠੀ ਔਰ ਬਿਜਲੀ ਚਮਕਨੇ ਲਗੀ ਬਾਦਲ ਗਰਜਨੇ ਲਗਾ ਯਿਹ ਦੇਖ ਸਰਤਕ ਕਾਂਪਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਯਿਹ ਜੋ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਹੈ ਸੋ ਜਾਦੂਗਰ ਹੈਂ ਤੂੰ ਸੰਭਲ ਜਾਹ ਉਸਨੇ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਕੇ ਆਕਾਸ਼ ਕੀ ਤਰਫ ਫੂਕ ਦੀਆਂ ਵੇ ਸਭ ਉਤਪਾਤ ਉਸੀ ਲਸ਼ਕਰ ਪਰ ਪੜੇ ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਅਚੰਭੇ ਮੈਂ ਹੋਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਭੀ ਬਡਾ ਜਾਦੂਗਰ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਜਾਦੂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਜਾਦੂ ਕੋ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦੀਆ ਹੈ ਕਿਆ ਕੀਜੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਔਰ ਮੰਤ੍ਰ .
